Sen hep üçüncü şahıstın İlhan,
Sevdin, sevdiğini söyleyemedin.
Söyleyemediğin gibi,
Şiirlerine esir ettin kendini.
Bir kez baktı gözlerine,
Bir kez güldü yüzüne.
Sevdiğini sandın seni.
Felaketin oldu, sonra ağladın.
Sen hep üçüncü şahıstın İlhan,
Herkesi kendin gibi sever sandın.
Yanıldın, yıprandın ve yoruldun.
Şiirlerle yaşadın,
Şiirlerle aldın nefesini.
Dayanamadın, felaketin oldu ağladın.
Sen hep üçüncü şahıstın İlhan,
Umudun vardı yüreğinde,
Onca felakete rağmen,
Bir gönlün bir gönle yeteceğine inanırdın.
İnsanların felaketi oldu sevgisizlik, oturdun ona ağladın.
Sen hep üçüncü şahıstın İlhan,
Daha çocuk yaşta gördün
İhanetin kirli yüzünü.
Ne yüreğin yandı sevgi ateşiyle
Ne de nefes aldın yüreğinle.
Felaketin oldu ihanet, yıkılıp ona ağladın.
Sen hep üçüncü şahıstın İlhan,
Tuttun yapmadığını yaptın,
Kalbinle olan savaşını kaybedip
Ona yandın.
Felaketin olacaktı yine ağlayacaktın.
Bile bile kendini yaktın.
Felaketin kendindin,
Oturdun, kendine ağladın.
Sen hep üçüncü şahıstın İlhan,
O başkasıyla gülerdi,
Senin gönlünde baharlar açardı.
O başkasını severdi,
Sen ona yanardın.
İnci dökerdi gözlerinden o.
Felaketin olurdu, sen ağlardın.
Sen hep üçüncü şahıstın İlhan,
O kalbinin kapısını kapatana değil de,
Kapıyı açan kendine kızgın.
Kapıları kapattı yüzüne,
Felaketin oldu ağladın.
Korkarım ki İlhan sen hep üçüncü şahıs kalacaksın…
-Bahadır UYGUR
ellerinize sağlık