Elleri ceplerinde, uyuyan şehirde tek başına yürüyordu. Geçtiği bütün evlerin içerisinde huzurun bulunduğunu düşünüyordu. Çünkü onun için ışığı kapalı olan her ev, derdinden tasasından bir şekilde kaçabilmiş ve yeni bir güne, yeni savaşlara hazırlanan insanlar ile doluydu. Islık çalmak istedi bir an ama hemen vazgeçti. Bütün sokak sessizliğe bürünmüş, ara ara kedileri görüyordu. İçinden şarkı mırıldanmak geçti ama bir türlü hangi şarkıyı söyleyeceğine karar veremedi. Bakıyor; görmeye, anlamaya çalışıyordu. Hayatın anlamı belki bu sessizliğin, dinlemenin ve sakinliğin içerisinde olduğunu düşündü. Şu an neden yürüdüğüne dahi anlam veremiyordu, otomatikleşmeyi değiştirmek için aniden durdu. Ayaklarını birleştirdi, başını ileriye doğru uzattı, üç defa kendi etrafında döndü. Bir ayağını kaldırdı, tek ayak üstünde birkaç metre ileri sıçradı. Mutlu oldu, otomatikleşmeden çıkmaktan, kimseye hesap vermeden, yaptığının mantığını insanlara anlatmadan, sadece o an onu yapmak istediği için bunu eyleme dökmesinden, kısıtlanmadığı için mutlu oldu. Derin bir nefes çekti, içine hüzünler yağmaya başladı. Gözleri doldu, ayağını yere indirdi. Ellerini cebinden çıkardı. Bütün insanlığı uyandırmak, onu görmelerini istedi ama yapamadı. Sadece ağladı. Vücudunda her bir uzuv, bağımsızlığını ilan etti, yere düştü. Üstü başı ıslanmış, yağmurun onu toprağın içine doğru ittirdiğini hayal etti. Yüzünü biriken yağmur suyunun içine gömdü, toprağın altını görmek istedi. Olmadı, yine olmadı. Yüzünü göğe doğru döndü. Yağmur damlaları gözüne girmeye başladı. Gözlerini kapattı, bulutların üstüne çıktı. Dünyadaki bütün bulutları göreve çağırdı, bütün bir insanlığı boğmalarını istedi. Bulutlar sözünü ikiletmeden dediğini yaptılar. İnsanlık yok oldu ve yeryüzüne geri döndü. Elleri ceplerinde uyuyan şehirde tek başına yürüyordu. Geçtiği bütün evlerin içerisinde huzurun bulunduğunu düşünüyordu. Çünkü onun için ışığı kapalı olan her ev, derdinden tasasından bir şekilde kaçabilmiş ve yeni bir güne, yeni savaşlara hazırlanan insanlar ile doluydu.
