Her şey bir kalbi kırmakla başladı aslında
O gözyaşları başlattı bütün bu savaşı
Mevsimlerden sonbahar
Sanki üzerindeki yükleri boşaltan
Ağaç gibi bütün yapraklarını döktü yere
Kimini sonlandırdı
Kimine can verdi bilemezsin
Küçücük bir tohumdu, ufacıktı
Ama artık o da filizlenip büyümeye başladı
O kadar büyüdü ki içime sığmaz oldu artık
Sanki içimdekileri dışa vurunca hafifleyecektim
Belki de böyle düşünmek bana iyi geliyordu
İçimdekileri paylaşmak istedim
Ama düşündüm ki içimdekiler ona çok ağır gelirse
O zaman sustum ve vazgeçtim
Ama insan konuştukça mutlu oluyordu belki de
Konular farklı olsa da onu anlamak iyi geliyordu
Sürekli konuşmak istiyordum istemsizce
Onla konuşunca sanki her şeyi unutuyordum
Sadece onu hatırlıyordum
Sanki karanlık içimi o aydınlatıyordu
Ama diyemiyordum
Ya cesaretim yoktu
Ya da onu üzecek bir şey yapmamaktı bütün çabam
Bilmiyorum belki de böyle hissetmek istiyordu insan
Ama diyorum ya insan hep istediği olsun istiyor
Belki istemese de yüreğinin sesi her zaman bastırıyor
Bilemiyorum gerçekten istiyor mu
O zaman düşüyorum bu belirsizliğe
Belki kırdığım kalbin değerini anlamaya çalışıyordum
Belki de o kalbe ihtiyacım vardı
Belki de yapmamam gereken bir şeyi yaptığım için bunların hepsi
Bu bana ya bir cezaydı
Ya da bir sınavdı belki de bilmiyorum
O kadar belirsiz ki her şey
İçimde eksik kalmış bir umut gibi
Kendi içinde gurbet çekiyor insan
Düşlerinde gördüğüyle yetiniyor ancak
Ama karşıma çıksan konuşacak kelime bulamam
Belki utancımdan
Belki de kendime yakıştıramadığım için
Yanlış anlama beni, yakıştıramam dediysem
Sana söylediklerim yüzündendir
İnsan karşısındakine bir söz söylemeden
Onu kendi yerine koyup neler hissedebileceğini anlamak gerekir
O zaman gerçekten anlaşılır insan
Belki söyleyeceğinizden vazgeçersiniz
Belki de onu kazanırsınız
Çünkü gönlün hatırı var sözü incitmeden söylemek gerekir
Çünkü insanın hatırı var saygıyla hoş görmek gerekir .
İnsanın en iyi öğreticisi yaşadıklarıdır çünkü belli düşünce yapıları oturmaya başlar. Gerçekten düşünebilmemizi ve gerçekleri görmemizi sağlar, ihtiyacımız olanı bulmamızı sağlayan bir ışıktır aslında. Çünkü göze hitap edenle gönle hitap eden o farkı görmemizi sağlar. Hayat gizemli bir kutu, içerisindekileri doğru algılamamız lazım. Bazen bir kalp kırmak, birinin ağlamasına sebebiyet vermek bunlar dönüp dolaşıp tekrar o kutudan karşımıza çıkıyor. Sonuçta dünya elbette, yaşatan yaşattığını yaşayacak. Geçici bir dünya, kalıcı bir kötülük ve uçsuz bucaksız yalnızlık… Anlaşıldığınız bir kalpte yer bulmamız, aslında ihtiyacımız olan tek şey bu.
