Mevsimlerden ilkbahar,
Yani, papatya mevsimi,
Onun ayı, onun mevsimi idi,
Toprağı yararak özgürlüğe kavuşuyordu.
Nasıl da zorluyordu toprak vücudunu?
Ama O, bir şeye inanmıştı,
Aşk!!!
Aşk ki papatyayı diri tutandı,
Dalı kırılsa, yaprağı incinse
Gene de vazgeçmemekti.
Aşk ki özgürlüğe kavuşturandı,
Bu uğurda, yağmur selinde boğulsa,
Üzerine basıp geçen,
Acımasız insanlar da olsa,
Taviz vermemekti gökyüzünden,
O, kişilere değil, aşka inanmıştı .
Çünkü iyi biliyordu!
Leyla’nın öldüğünü,
Mecnun’un öldüğünü,
Ama aşkın yaşadığını,
Aşkın ölmeyeceğini biliyordu.
O yüzden sadece aşka inandı.
Fani aleme, geçici hayata değildi,
Asıl aşkaydı sevgisi,
Ve bir söz verdi ve dedi ki;
Son yaprağımı dökene kadar
Aşk diyeceğim,
AŞK…
