Pencereden dışarıya baktım, sessiz, çıt çıkmayan sokaklara bakındım durdum. Neredeydi bunca insan? Hepsi nereye kaçmıştı? Neden kimse sokağa çıkmıyordu artık? Anlamak, bir şeyleri anlamak neden artık bu kadar zor geliyordu? Ayakkabılarımı bile giyemeden merdivenlerden koşarak aşağıya indim, gecenin karanlığında, sokak lambalarının turuncuya çalan ışıklarının altında, bana eşlik eden tek şey vardı o da ayın fevkalade ışığıydı. Başımı kaldırdım ve yolunda ortasında, sessizce ayı izlemeye başladım, sonra etrafıma bakındım, hiç kimse yoktu. Bir sağa bir sola durmadan koşmaya başladım, nereye gidersem gideyim, kimseyi bulamıyordum, herkes sanki bu geceye özel kaybolmayı seçmişti, çığlıklar atmaya başladım, “Kimse yok mu?” diye bağırıyordum, tek bir insan bile çıkmıyordu karşıma, durmadan koşmaya devam ettim, kaldırım taşları ayaklarımı kesiyordu, parçalıyordu ama duramazdım ve bu yüzden koşmaya devam ettim, bir insan tek gecede dünyayı dolaşabilir miydi? Ben dolaşmıştım.
Gitmediğim, görmediğim köşe kalmayana kadar koştum, koştum ve koştum. Ayaklarımda artık deri falan kalmamıştı, kemiklerin üzerinde koşuyordum ve onlar da kırılmak üzereydi. Vücudumun her yeri mosmor olmuştu fakat durursam çok daha kötü olacaktı derken aniden ayağım bir taşa takılıverdi ve kemiklerim de kırılıverdi. Bir anda yere yığılıverdim ve işte o uzun maratonun sonuna gelmiştim. Tüm dünyayı koştum, her köşeye baktım ama tek bir insan bulamadım…
Arkama baktığımda gördüm üzerime doğru gelen o gölgeyi, her saniye daha da yaklaşıyordu fakat koşamazdım artık çünkü gelmiştim yolun sonuna. Yalvardım ona, yapmaması için yalvardım, her şeyi yapmaya hazırdım, o ise beni hiç dinlemedi, boğazımdan tuttuğu gibi fırlattı beni bir köşeye, ayağa kalkmaya çalıştım fakat bu umutsuz bir çabadan başka bir şey değildi, bir kez daha bağırdım ama hiç kimse yoktu, koskoca sokakta, koskoca dünyada, tek bir insan bile kalmamıştı. Gözlerimi kapattım ve düşünmeye başladım, en güzel anılarımı izlerken bir yandan da gözlerimi sel basmıştı. En çok üzüldüğüm şey ise sonumun en sevdiğim insandan gelmesiydi. En çok da buna üzülüyordum. Gölge yeniden geldi yanıma ve son gördüğüm şey yüzüme attığı bir yumruk oldu.
Sonra ne mi oldu? Tüm insanlık birdenbire beni konuşmaya başladı, bütün gazetelerde adım yazdı, sosyal medya benim adımla çalkalandı, bütün insanlar saklandıkları yerden çıkmışlardı ama ne faydası vardı… Şimdi herkes cinayeti protesto ediyordu ama ne anlamı vardı…
