kelimelere dökemiyorum artık hislerimi
doğrusu ne bir şey hissedebiliyorum
ne de dökecek kelime bulabiliyorum
çünkü içime dönemiyorum
korkuyorum
kendimle yüzleşmekten korkuyorum
hissizliğin fırtına öncesi sessizlik gibi çöktüğünü biliyorum
ezbere yaşıyorum, hiç düşünmüyorum
kalbimin aklıma akıp karışmasına izin vermiyorum
halbuki sızacak bir yer bulsa
iliklerimi sızlatacak biliyorum
korkuyorum
bu ağırlığın altında ezilmekten korkuyorum
hep orda hissediyorum
zayıf anımı kolluyor biliyorum
bir bulsa yakama yapışacak
düşmeyecek biliyorum
korkuyorum
zamanla geçmemiş olmasından korkuyorum
olur olmadık yerlerde yoklamasından
fakat korktuğum kadar biliyorum
kendini hatırlatmaktan vazgeçecek biliyorum
beni unutacak biliyorum
zamanla eriyip gidecek
kalbimdeki duvarları aşamayacak
aşamadıkça korlaşsa da
sonunda neşemin altında ezilecek
biliyorum
korktuğum kadar biliyorum
