Çalar saatin sesiyle uyandım. Üzerimde anlayamadığım bir ağırlık vardı. Perdeyi çekip ışığın etkisiyle kendime geleceğimi düşünmüştüm ama hava kapalı olmalıydı. Zira henüz hiçbir yer aydınlanmamıştı. Perdeyi çektim ve her yerin kapkaranlık olduğunu gördüm. Acaba yanlış bir saate mi kurmuştum alarmı diye bakındım fakat saat 08.30’u gösteriyordu. Bu saatte güneşin hala doğmamış olması mümkün değildi. Kapalı havadan ziyade kapkaranlık bir gökyüzünden bahsediyorum. Herhalde biri bana şaka yapıyor olmalıydı diye düşünürken yalnız yaşadığım aklıma geldi. Saatin pilinde mi bir sorun var derken telefonumu elime aldım ve bir yanlışlık olmadığını şaşkınlık içerisinde gördüm. İyi de her sabah doğan güneş bu sabah neden doğmamıştı? Şaşkınlığımın ardından kendime gelmeye başladım ve yeniden telefonu elime aldım. Hemen Feda’yı aramayı düşündüm. Bir de ne göreyim, sinyal yok. Haydaa! Biri bana şaka yapıyor olmalı, başka bir açıklaması olamaz. Yeniden pencereye koştum ve dışarıya bakıverdim. Sokakta hiç kimse yoktu. Caddeler bomboş… Ne oluyor yahu, dedim kendi kendime. Şakaysa hoş değil, gerçekse hiç hoş değildi.
Sakin olmalıyım diye uyardım kendimi. Mutfağa su içmeye gittim. Sular akmıyor. İyice sinirlenmeye başladım ve elimdeki bardağı yere düşürdüm. Cam kırıkları arasında neler olduğunu anlamadan önümü göremez halde olduğumu fark ettim. Lambayı açmak geldi aklıma. Elektrik yok! Her şeyin bu kadar üst üste gelmesi mümkün olabilir miydi? Dolabı açtım ve güç bela bulduğum mumu yaktım. Neyse ki bir nebze olsun ışık bulabilmiştim. Mumu çay tabağına yerleştirip elime aldım. Cam kırıklarını toplamakla uğraşmak yerine salonun yolunu tuttum. Şimdi oturup tüm bu olanları gözden geçirmeliydim. Güneş yok, haliyle ışık da yok. Su yok, elektrik yok, insan yok. Ne var peki? Olan şeyleri düşünüp pozitif olmaya çalıştım ama bunlar olmadıktan sonra onca eşya içerisinde ne yapabilirdim ki?
Birden karşımda duran kütüphaneyi gördüm. İçerisinden belli belirsiz seçtiğim bir kitabı aldım elime. Mum ışığı eşliğinde okumaya başladım. Şöyle yazıyordu; “Eğer sabah uyandığınızda bakacak bir gökyüzünüz yoksa, pencereyi açıp temiz havayı içinize çekerken kuş cıvıltılarını duyamıyorsanız ve balkona çıktığınızda koklayacak bir çiçeğiniz dahi yoksa karanlıktasınız. İsterseniz bir sahilin kıyısına oturmuş olun, denizin dalgalarından mahrum kalmışsınız demektir.”
Birden bunların hepsinden mahrum olduğumu fark ettim. Gözlerimi kapattım ve hayal etmek için zorladım kendimi. Onca zaman içinde bulunduğum bunca güzelliği şimdi hayal etmekte dahi zorlanıyordum. Meğer bakmakla görmek farklı şeylermiş. Her sabah uyanıp iş telaşı, hazırlanma, yolculuk vs. derken bunların hiçbirini önemsemeden geçirmişim günlerimi. Yazık! Geçmişin sayfaları içimi hüzünle doldururken geleceğin sayfaları beni uçsuz bucaksız bir korkuya sürüklüyor. Peki ne olacak şimdi? Nasıl olacak tüm bunlar?
Yerimden doğrulup yatak odama geri döndüm. Sessizce yatağa uzanıp tüm bunların bir rüya olması için dua ettim. Bir an evvel bu kâbustan uyanmalıydım. Gerekirse bugüne yeniden başlamalıydım. Her güne yeniden ve yenilenerek, umutla ve bitmek bilmez nimetlerin şükrüyle… Gözlerimi kapattım ve kopan kıyametimin haşrine bıraktım kendimi. Şimdi yeniden yüzleşebilirdim her şeyle. Gün doğumunu yeniden yaşamaya hazırdım. Peki ya gün doğacak mıydı? Ya da bu rüya sonsuza dek devam mı edecekti? Uyanabilecek miydim veya bunun son uykum olduğunu anlayana kadar devam mı edecekti her şey? Bitiyor muydu, başlıyor muydu?
