fbpx

Bu noktaya tam olarak nasıl geldiğimi hatırlamıyorum.

Yirminci yaşıma bastığım gün olduğunu unutamıyorum tabii. İronik. Yirmi yaşındayken o kadar umutsuzluğu nasıl minicik vücuduma sığdırdım acaba.

Yirminci yaşımın üçüncü saatiydi. Aynı şarkı çalıyordu sürekli, değiştiremiyordum. Nasıl kalkıp merdivenlere geldiğim kısım hafızamda yer almıyor. Her kata çıkmak için 19 tane merdiven basamağı var. Üç saat önce sadece on dokuz yaşındaydım oysa. Muhtemelen bu kısımda belirli belirsiz gülmüşümdür.

Merdivenin korkuluklarından tutunarak çıkıyorum her basamağı. On dokuz basamak boyunca karşımda bir deniz var. “Dokunma anılarıma bırak düşüncelerimi. Yalvarma bana, sen benim bir parçamsın, aciz misin yoksa?” diyebiliyorum sadece. Birinci kata ulaştım artık. On dokuz basamak boyunca ağlayan sümüklü kız nefretle bakıyor bana. Tabureye kendisi çıkıyor. Özür dilemek istiyorum, fırsat vermiyor bana. İntikam alıyor kendince ve hiç unutamayacağım o gözlerim. Nereden nasıl beni inciteceğini tüm Denizler gibi o da çok iyi öğrenmiş. Ayağının altındaki tabureyi ağzımı açamadan itiyor. Korkuyorum, bakamıyorum kendimi asışıma. Sonuçta bu ilk intihar edişim olmasa da ilk cinayetim. İkinci kata doğru koşuyorum.

On dokuz basamağın yarısını içimdeki korkuyla ikişer ikişer çıkıyorum. Nefesimin bittiği yerde korkularım da bitiyor. Yine karşımda bir Deniz var. Elinde bir silah var, iyi kullanıyor, biliyorum. Her basamakta bir kurşun takıyor şarjöre. Susuyor, olacaklardan haberi var. İkinci kata geliyoruz. Silahı uzatıyor bana, dizlerimin önünde dizlerimin üzerine çöküyorum. Gözlerimle gözlerimin içine bakıyorum. İkimizde de pişmanlık yok, en çok bu huyumuzu seviyoruz. Gözlerimizi kırpmadan alnının ortasından vuruyorum, sendeliyor, arkaya doğru yığılıyor. Gözlerinden bir damla yaş akıyor sadece, kan gölcüğüne usulca damlıyor o da. Taktığı dokuz kurşunla ödüllendiriyorum onu. Silahını eline koyuyorum. Ellerime kendi kanım bulaşıyor.

Üçüncü kata yıllardır giydiğim terliklerimi sürüyerek çıkıyorum. Yine karşımda bir Deniz var. Her basamakta kahkahasının volümü biraz daha yükseliyor. Hemen tanıyorum yanımda saçlarıyla dans eden Denizi. Saçları beline her değdiğinde cilveleşiyor gülüşü. Kalan tüm Denizler gibi olacaklardan haberi var ama kahkaha atmakla meşgul gibi görünüyor. Onun da en çok bu hâlini severdim. Ne olursa olsun dans edip kahkaha atardı, kendini iyi tanırdı. Üçüncü kata ulaştığımızda işaret parmağını kaldırıp “Bana son dansım için bir dakika ver sadece.” demekle yetiniyor. Küçükken hep istediğimiz o bisiklete sahip olduğumuz andaki gibi gülüyor. Ellerini sağa sola uzattığı anları yaklaşık on dokuz dakika sonra unutacak olsam da fotoğrafını çekip anılarıma yerleştiriyorum. Selam veriyor kalan Denizlere, göğüslerinden çıkardığı ilaç şişesini kafasına dikiyor. Ünlü bir dansçı gibi kapaklanıyor yere. Can çekişine dans figürleri katmaya çalışırken bırakıyorum izlemeyi. Kalan vaktimde sadece gülüşlerini ve dans edişini hatırlamak istiyorum.

Dördüncü kata çıkmaya başladığımda işlediğim ve işleyeceğim cinayetlerin yükleriyle 39,5 kg olan bedenim ağırlaşıyor iyice. Yine karşımda bir deniz var. “N’oldu sıcak yatağında zırlıyordun, seri katil mi kesildin başımıza şimdi?” “Bağıramazsın bana kes sesini.” Küçük deniz kızı sinirleniyor mu ellerindeki kana bakmadan “Kes sesini. Hepinizin yüzünden oldu bunlar. Hiivv sizin suçunuz hivv.” sahip olamıyorum kendime, dördüncü kata üç basamak kala elindeki bıçağı kapıyorum korkar da üç basamaklık da olsa yaşamak ister diye düşündüm galiba. Leş gibi sigara kokan nefesiyle tüm öfkesini kusmaya hazırlanırken ilk darbeyi indiriyorum şah damarına. O anda fark ediyorum boynunda dövmesi var, acemice yapılmış, yüksek ihtimalle kendisi yapmıştır. Elmacık kemiklerine doğru yağan beyaz kar taneleri var irili ufaklı. Kalan üç basamağı da gözlerim boynundaki kar fırtınasına kilitli bir şekilde çıkıyoruz. Bıçağı etimden çektiğimde kan fışkırmaya başlıyor. Kırmızı kar yağıyor gökten. Caddenin ortasında Yunan heykelinin ağzından fışkıran su gibi yüzüme, üzerime geliyor kanım. Nefes alamıyorum kanımdan, elimdeki bıçağımla kaçıyorum.

5, 6, 7, 8…17, 18 hepsinden tek tek özür diliyorum. Hepimiz de biliyoruz ki bir şeyi yapıcam dediysek yaparız, geri dönüş yok. Hepsinin gözlerinde, gözlerimde aynı kabulleniş. Çatıya çıktığımda midemin bulantısını bastıramıyorum. İçimde kalan minik deniz parçalarını da kusuyorum.

Koyudur ten rengim. Karanlıkta çok görünmem, ondandır karanlığı sevmelerim. Görünmeyen bir sesim. Üzerimdeki her nokta kızıl artık. Kendi kanımla doldurduğum küvetten çıkmışım gibi. Bastığım her yere 35 numara işleniyor. İstemsizce köşeye ilerliyorum. Duvarın üzerine çıkıp oturuyorum. Ayaklarımı salıncağı yavaşlatır gibi boşluğun içinde sallıyorum. Saçlarımdan kendi kanım damlıyor boşluğun içine . Düşüşünü izliyorum. Tıp… Elimdeki bıçağı da boşluğa fırlatıyorum içime dolan tüm nefretle. Zihnimde tek ses yok. Güneş de doğmaya yemin etmiş. Karanlığımı yavaşça elimden alıyor. Rüzgârı hissediyorum. Kana bulanmış saçlarım ağzıma geliyor. Tutunduğum demirleri bırakıp saçlarımı çekmek istiyorum yüzümden. Nefret ederim saçlarımı yemekten. Nefret ediyorum kendi kanımdan, nefret ediyorum yalnızlığımdan, nefret ediyorum mecbur bırakılışımdan.

Omzumun üstünden arkama bakıyorum. Çatıda 17 tane intihar etmiş, aslında öldürüldüğüm Denizlerin ruhları var. Ama artık sesleri, düşünceleri yok. Onlar artık hayalet. Hepsinin tek bir adı var. DENİZ. Tek tek mezar taşlarına adlarını ve katlarını yazıp gömüyorum içimdeki kimsesizler mezarlığına.

Ruhlarım şad olsun…

Mermaid içeriklerini beğendin mi? Sosyal medyada takip edin!
Abonelik
Bildir
guest
4 Yorumlar
Eskiler
Yeniler En çok oylananlar
Satır içi yorumlar
Tüm yorumları görüntüleyin
Mermaid içeriklerini beğendin mi? Sosyal medyada takip edin!

Okuyucuların Beğendiği İçerikler

Birçok kişinin ‘’zor ama maaşı iyi, garanti meslek gibi’’ düşünceleriyle ün kazanmış bir bölüm olan tıp fakültesini size en ince detaylarıyla aktaracağım. Öncelikle fakülteye gelmeden önce kendinizi ilk gün yapılacak çaylak şakasına ve ileri zamanlarda daha siz TUS isimli bölüm seçmenize yarayan sınava girmeden ‘’Sen ne doktorusun? ‘’ veya diş hekimliği ayrı bir bölüm olmasına […]
Yaşanan herhangi bir gün hiç yaşanmasaydı, her şey daha farklı olur muydu? Misal dün hiç yaşanmasaydı veyahut bundan yıllar önce bir gün hiç yaşanmasaydı yine aynı mıydı hayatınız? Kadere inanmak subjektif bir bakış açısı olarak görünebilir ancak hayatın akışı olarak farklı bir yerden durumu ele alabiliriz. Bütün malzemeleri özene bezene kesip, doğrayıp harika bir yemek […]
Herkesin ölmeden görmek isteyeceği bir yer vardır. Yoksa da henüz keşfetmemiştir… Benim için burası Norveç. “Soğuk Cennet” veyahut “Kuzeyin İncisi” denilen bu ülkenin lanse ettiği imajı bir görseniz aşık olmamak elde değil. O yüzden henüz kendi ülkenizi keşfetmediyseniz ileride belki yol arkadaşım olabilirsiniz! Norveç ”Soğuk Cennet” Ülkenin yönetim biçimi anayasal monarşi ve başkenti Oslo‘dur. 385,207 […]
Her kitap ayrı güzel, dünyasına girdikten sonra… Ama bazı başyapıtlar vardır, gerçekten okumak zevk verir. Okudukça içine düşer, yeni bir dünyanın kahramanı olursunuz. Herkes için değişebilecek bir liste… Daha iyisi varsa da ben okuduğum kadarını biliyorum ve bunlar şu an en iyisi! Daha birçok türde konuşulacak kitaplar olsa da üç ayrı türde üç başyapıt derledim, […]

İlgini Çekebilir

Çoğumuzun, adını belki de hiç duymadığı fakat yaşamımızda denk gelebileceğimiz, farkında ve bilinçli olduğumuz takdirde erken tanı ve tedavi seçeneklerini düzenleyebileceğimiz, benim ise özel eğitim alanında tanıştığım bir sendromdan bahsetmek istiyorum sizlere: DiGeorge Sendromu. DiGeorge Sendromu (DGS) 22. kromozomun (22q11) delesyonu (kromozomun bağlı bulunduğu parçadan kopup silinmesi, yok olması) ya da translokasyonu (kopan veya kaybolan […]
“Sisyphus’u gördüm, korkunç işkenceler çekerken: yakalamış iki avucuyla kocaman bir kayayı ve de kollarıyla bacaklarıyla dayanmıştı kayaya, habire itiyordu onu bir tepeye doğru, işte kaya tepeye vardı varacak, işte tamam, ama tepeye varmasına bir parmak kala, bir güç itiyordu onu tepeden gerisin geri, aşağıya kadar yuvarlanıyordu yeniden baş belası kaya, o da yeniden itiyordu kayayı, […]
Bugün 10 Mart 2022. Gülistansız 796. gün “Ne durumdayım biliyor musunuz? Ölüm Allah’ın emri, ölüm dünyada var. Gençlerin ölümü zor ama biz her gün yeniden ölüyoruz. Her gün… Toprağa bile basmaya kıyamıyorum, acaba kızım içinde olabilir mi diye. “ 21 yaşında, Tunceli’de bir üniversite öğrencisiydi Gülistan Doku. 5 Ocak 2020 tarihinden bu yana haber alınamıyor. […]
Bir girişim fikriniz var ve bu alanda bir marka oluşturmak istiyorsunuz ya da henüz küçük bir işletmesiniz ve işletmenizi büyütüp kârınıza kâr katmak istiyorsunuz. İşte bu yolda atmanız gereken ilk adım markalaşmak olmalıdır. Peki marka nedir?                Marka yalnızca kalabalık bir pazarda sizi diğerlerinden ayıran isim, logo ve slogandan ibaret değildir. Markanız insanların sizinle etkileşimde […]