fbpx

Ayaklarımı sürükleyerek ilerliyorum Karadeniz’in kışın kimselerin uğramadığı sahillerinde. Karadeniz çok hırçın olur bu aylarda, çok can yakar. Azra gitti gideli, ben bu denizin durulduğunu görmedim. Gözlerimin yandığını hissediyorum. Zaten Azra gitti gideli sık sık gözlerim yanıyor.

Çocukluğundan tanıyorum Azra’yı. Onu tanıdığımda, bu dünyanın farkında olmayacak kadar çocuktum. Azra ise daha olgundu, ağırdı. Başlarda hiç sevmezdim Azra’yı. Benimle oynamazdı hiç, çok kızardım. Küserdim, onun haberi bile olmazdı. Ama Azra ufacık bir çocukken bile başı dik yürür, bir parça tebessümü çok görürdü insanlara. Öfkeliydi ve olabildiğince sakin… Çocuk değildi Azra, belliydi ki erkenden veda etmişti çocukluğuna. Sokağın köşesindeki evdi Azra’nın evi. Yıllarca çocuğu olmamış bir ailenin tek kızıydı. Sabahları okula giderken ve dönerken görürdüm Azra’yı. Bir de Azra çiçekleri sularken…

Liseyi aynı okulda okuduk. Azra’yı ilk görüşümün üzerinden yıllar geçtiğinde bile onun yüzündeki ifade; o yabancılık hiç değişmedi. Yürürdü Azra okula kadar. Sel olurcasına yağmur yağsa bile yürürdü. O yıllarda onu ne zaman görsem koyu kahverengi ciltli bir deftere yazar dururdu. Lise bitene kadar yazıp durdu. Lise bittikten sonra da hiç bırakmadı yazmayı. Hep merak ederdim onu, yazdıklarını. Anlatıp anlatıp bitiremediği neydi bu kızın? Suskunluğunun arkasında ne yatıyordu, hep çok merak ettim. Hiç öğrenemedim.

Lisenin son yılı babam vefat etti. Bu, ölümle ilk karşılaşmamdı. Bir insanın geri dönüşü olmadan gidebileceği gerçeği ilk o zaman çarptı yüzüme. Önce geride kalan borçlar ve geçim sıkıntısı vurdu bizi. Sonra annemin kendi kabuğuna çekilmesi, günlerce babamın kıyafetlerini ütülemesi, tüm bunları kabul edemeyişi… Gözlerimin önünde annem yok oldu. İnsan nasıl da unutuveriyor hayatının bir anda alt üst olabileceğini, her şeyi kaybetmenin ne kadar da basit olduğunu. Meğer ne zormuş elini tuttuğun bir bedeni toprak altına koymak. İşte şimdi anlıyorum annemi.

O sıralar ilk kez konuştu Azra benimle. Yıllardır ilk kez…
“Başın sağ olsun Erdal.”
Çok net hatırlıyorum bu cümleyi, bir o kadar da bulanık. Fakat yüzünü hiç unutmuyorum. Omzuna gelen saçlarını toplamış ensesinde, yüzüne düşmüş birkaç tutam saç… Bembeyaz yüzü donuk ve sakin… Öfkeli değil bu kez; şefkat ve derin bir anlayış vardı yüzünde. Aslında çok şey söylüyordu yüzü bana fakat dili yalnızca “Başın sağ olsun.” dedi. Başım sağ olacağına sen olsaydın ya Azra. Kalsaydın ya benimle.

O günden sonra Azra’nın sesini daha sık duyar oldum. Zamanla sabahları beraber yürüdük. Uzun uzun sohbet ettik. Artık iki hayatım vardı; Azra ile geçen hayat ve diğer hayat: Azra ile geçmeyen. O günlerde fark ettim ki yıllardır böyleymiş. Fark etmeden içimde yeni bir insan olmuş Azra. Hayatımın bir köşesine bir anma töreni fotoğrafını iğneler gibi iğnelemişim Azra’nın yüzünü. Yıllar, Azra’yı sessizce severek geçmiş.

Azra, Karadeniz’de edebiyat okudu fakat hiç sevmezdi Karadeniz’i. Her fırsatta söylerdi bunu: “Günün birinde öyle uzağa gideceğim ki bu denizden!”
Gitmek gibi pahalı bir söylemi vardı hep. Oysa gidemedi. Karadeniz bırakmadı Azra’yı. Belki de benim gibi Karadeniz de tutulmuş Azra’ya. Ondandır bu çırpınıp duruşu. Ondan biliyorum. Gün geçtikçe, aylar geçtikçe daha çok gitmek fiilini taşıdı cümlelerine. Sustum, dinledim onu. Şu kayalıklara oturur, ayaklarını botlarının bittiği yere kadar suya sokar buraları ne kadar sevmediğini anlatır dururdu. Üniversite bitince evlendik Azra’yla. Kaç yıl geçti aradan ama Azra hiç değişmedi. Her fırsatta kahverengi ciltli defterin bir başka sayfasının başında, sakince yazıyordu. Sözcükleri tükenince çiziyordu. Merak edip durdum hep, neydi bu kahverengi ciltli deftere anlatıp bitiremediği? Sormadım, Azra’ya hiç soramadım. Kalın bir duvarın arkasından onu izledim hep. Azra’nın bu gürültülü sessizliği beni o duvarın diğer tarafına hiç almadı.
Sonra…
Sonrası 10 Aralık 2007…
İçimde tarif edemediğim bir his vardı o gün. Azra sabah evden çıkarken kapıyı arkamdan bir farklı kapatmıştı sanki. O gün daha da sessizdi, daha da donuktu. Gözümü saatten alamadım o gün. Eve gitsem de Azra’yla konuşsam diye düşünüp durdum. Oysa konuşmadı, Azra benimle bir daha hiç konuşamadı.

İki kez çaldım o gün zili. Sonra anahtarla girdim eve. Işıklar kapalı. Yemek kokusu geliyor mutfaktan. Fırında makarna yapmış. Dolapta da tatlı var. En sevdiğim yemekleri yaptığını görünce yüzüm gülüyor. Sonra evin her odasında onu arıyorum. Sonra telefonunu arıyorum. Evde bıraktığını fark ediyorum. Beklemeye başlıyorum. Her şey yerli yerinde. Fakat Azra yok. On bir gün bekliyorum onu.

On bir gün; ölüp ölüp dirilmek neymiş onu öğrendim. On bir gün her ayak sesinde onu aradım. On bir gün her kapı sesi, her telefon bana onu geri verebilecek sandım. Fakat Azra gitmişti. Öyle bir gitmekti ki bu, bütün dünyayı da götürmüştü yanında.

Tam dört ay oldu bugün. Kendini atmış Azra. On bir gün sonra öyle dediler. Karadeniz’e bırakmış kendini. Fakat inanmadım. Ne gittiğine ne öldüğüne hiç inanmadım. Azra’nın bana bıraktığı sorulara yanıt arayıp durdum. Ne bir not ne de yıllarca yazıp durduğu defterler… Hiçbir şey bırakmamış bana. Defterlerin tüm sayfalarını yakmış. Son defterin son sayfaları kalmış yalnızca. Bu sayfalar… Tüm cevapları alıp gitmiş. Bana yalnızca bir sürü soru bırakmış.

İlk konuşmamızdaki yüzü canlanıyor gözümde: “Başın sağ olsun Erdal.”

Başım sağ olacağına sen olsaydın ya Azra. Şu sayfalara dâhil etseydin ya beni de.

İşte şimdi, defterin son sayfalarına yazıyorum bunları.. Azra’nın hiç sevmediği; Azra’dan hayatını, benden Azra’yı alan o denize bırakacağım Azra’nın yangınından kurtulan bu birkaç sayfalık defteri. Kim bilir belki Azra’ya ulaşır yazdıklarım. Bir yerlerden çıkar gelir veda etmeye. Şu kızgın, öfkeli denizin dibinde dağılacak bu mürekkep. Denizin yüzüne çıkar birazdan. Azra da bu kelimelerden yeni bir Azra olur, kıyıya vurur belki. Kim bilir?

Abonelik
Bildir
guest
2 Yorumlar
Eskiler
Yeniler En çok oylananlar
Satır içi yorumlar
Tüm yorumları görüntüleyin

Okuyucuların Beğendiği İçerikler

Birçok kişinin ‘’zor ama maaşı iyi, garanti meslek gibi’’ düşünceleriyle ün kazanmış bir bölüm olan tıp fakültesini size en ince detaylarıyla aktaracağım. Öncelikle fakülteye gelmeden önce kendinizi ilk gün yapılacak çaylak şakasına ve ileri zamanlarda daha siz TUS isimli bölüm seçmenize yarayan sınava girmeden ‘’Sen ne doktorusun? ‘’ veya diş hekimliği ayrı bir bölüm olmasına […]
Yaşanan herhangi bir gün hiç yaşanmasaydı, her şey daha farklı olur muydu? Misal dün hiç yaşanmasaydı veyahut bundan yıllar önce bir gün hiç yaşanmasaydı yine aynı mıydı hayatınız? Kadere inanmak subjektif bir bakış açısı olarak görünebilir ancak hayatın akışı olarak farklı bir yerden durumu ele alabiliriz. Bütün malzemeleri özene bezene kesip, doğrayıp harika bir yemek […]
Herkesin ölmeden görmek isteyeceği bir yer vardır. Yoksa da henüz keşfetmemiştir… Benim için burası Norveç. “Soğuk Cennet” veyahut “Kuzeyin İncisi” denilen bu ülkenin lanse ettiği imajı bir görseniz aşık olmamak elde değil. O yüzden henüz kendi ülkenizi keşfetmediyseniz ileride belki yol arkadaşım olabilirsiniz! Norveç ”Soğuk Cennet” Ülkenin yönetim biçimi anayasal monarşi ve başkenti Oslo‘dur. 385,207 […]
Her kitap ayrı güzel, dünyasına girdikten sonra… Ama bazı başyapıtlar vardır, gerçekten okumak zevk verir. Okudukça içine düşer, yeni bir dünyanın kahramanı olursunuz. Herkes için değişebilecek bir liste… Daha iyisi varsa da ben okuduğum kadarını biliyorum ve bunlar şu an en iyisi! Daha birçok türde konuşulacak kitaplar olsa da üç ayrı türde üç başyapıt derledim, […]

İlgini Çekebilir

Çoğumuzun, adını belki de hiç duymadığı fakat yaşamımızda denk gelebileceğimiz, farkında ve bilinçli olduğumuz takdirde erken tanı ve tedavi seçeneklerini düzenleyebileceğimiz, benim ise özel eğitim alanında tanıştığım bir sendromdan bahsetmek istiyorum sizlere: DiGeorge Sendromu. DiGeorge Sendromu (DGS) 22. kromozomun (22q11) delesyonu (kromozomun bağlı bulunduğu parçadan kopup silinmesi, yok olması) ya da translokasyonu (kopan veya kaybolan […]
“Sisyphus’u gördüm, korkunç işkenceler çekerken: yakalamış iki avucuyla kocaman bir kayayı ve de kollarıyla bacaklarıyla dayanmıştı kayaya, habire itiyordu onu bir tepeye doğru, işte kaya tepeye vardı varacak, işte tamam, ama tepeye varmasına bir parmak kala, bir güç itiyordu onu tepeden gerisin geri, aşağıya kadar yuvarlanıyordu yeniden baş belası kaya, o da yeniden itiyordu kayayı, […]
Bugün 10 Mart 2022. Gülistansız 796. gün “Ne durumdayım biliyor musunuz? Ölüm Allah’ın emri, ölüm dünyada var. Gençlerin ölümü zor ama biz her gün yeniden ölüyoruz. Her gün… Toprağa bile basmaya kıyamıyorum, acaba kızım içinde olabilir mi diye. “ 21 yaşında, Tunceli’de bir üniversite öğrencisiydi Gülistan Doku. 5 Ocak 2020 tarihinden bu yana haber alınamıyor. […]
Bir girişim fikriniz var ve bu alanda bir marka oluşturmak istiyorsunuz ya da henüz küçük bir işletmesiniz ve işletmenizi büyütüp kârınıza kâr katmak istiyorsunuz. İşte bu yolda atmanız gereken ilk adım markalaşmak olmalıdır. Peki marka nedir?                Marka yalnızca kalabalık bir pazarda sizi diğerlerinden ayıran isim, logo ve slogandan ibaret değildir. Markanız insanların sizinle etkileşimde […]