İnsan yalnız kalınca daha iyi anlıyor çevresini
Hayata bakış açısını
Acısını
Mesela ben hâlâ “Bugün çok umutluyum.” demedim
Sahi diyenler var mı gerçekten
Değilim umutlu falan değilim
Yorgunum hem de tonlarca
Onlarca farklı hâlde hüzünleniyorum
İçimdeki boşluk gün geçtikçe büyüyor
İstemiyorum kimseden bi’ şi’
Hoş, sorsan beklentim de yok
Çünkü beni bu hâle insanlar getirdi
Nasıl olur da onlardan yardım isterdim
Ben bana yeterim, kendim dikerim yaralarımı
Hem, biliyor musun eskisi gibi acıtmıyor
Değiştim ben olması gerektiği gibi
Daha güçlendim bunun farkındayım
Ama hâlâ buruk acısı hissediliyor yüreğimin en ücra köşesinde
Ziyanı yok ben yaralarıma şefkatle sarılıyorum
Ah Allah’ım ne nahif bir davranış yaralı bir kalbe kanat olmak
Ne muazzam bir şey ki bir kadının dualarında yer almak
Ne kadar bereketli ki birlikte içilen su
Hatıra defterime bunları da ekleyeceğim
Zira unutursam tekrar o günlere döneyim diye
Zira unutursam o anıyı en ufak hücrem dahi küssün bana
Ve sen beni unutursan aklında hiçbir anımız kalmazsa sızlasın yüreğin hiç olmadığı kadar
