Cümlelerim yarım
Hayallerim eksik
Umutlarım tükenmiş
Koşuyorum, yetişemiyorum
Zaman kaçıyor benden
Çabuk yoruluyor, çabuk karışıyorum
Sanki vücudum kemiklerden değil de yün ipliklerden oluşmuş gibi karışınca açılamıyorum
Birbirine karışmış beni de eline alan biri düğüm olmuş yerlerimden kesiyor ve ben git gide azalıyorum
Günümü çok boş geçiriyorum, kendime verdiğim sözleri tutmuyorum
Yatağa pişman bir şekilde yatıyorum
Hadi hayırlısı deyip kalkamıyorum çünkü hayatım benim elimde biliyorum
Yanlış yollara sapmıyorum çünkü bir yola girdiğim yok, dümdüz devam ediyorum
Ve ben artık böyle olmak istemiyorum
Kuş gibi uçmak çiçek gibi açmak mandalina gibi kokmak istiyorum
Varım demek istiyorum.
Normal bir insan olmak istemiyorum, bir şeyi başarmış bir insan olmak istiyorum
Bir şeyim tam olsun istiyorum
Hayal kurup umut etmek yerine hayallerimin peşinden koşmak istiyorum Böyle yazıyorum ama insanlara umut edin üzülmeyin diyorum
”Bazen hayaller hayal olarak kalır siz mutlu kalmaya bakın.” diyorum
Her hayal gerçekleşmek zorunda değil diyorum ama şu an kendime hiç inanmıyorum
Kendimi kandırıyorum
Beni sevmesini beklediğim insanlardan da artık uzaklaşıyor ve ‘sen yalnız bir kovboysun’ diyerek hayali atıma binip o hayalden uzaklaşıyorum
Belki de tüm bu duygular vazgeçtiğim için.
Büyümek ve vazgeçmemek istiyorum
Tüm olanları bir şeye bağlamak istemiyorum
Tesadüflerin beni yorduğunu fark ediyorum
İnanmak değil güvenmek istiyorum
Oradan oraya koşuyor ama yaşayamıyorum
Çünkü kimseye güvenemiyorum
Gülüyor, ağlıyor, hissediyor ama anılarımda yer bırakamıyorum
Bir gün kalbim daha fazla kırılır diye çok korkuyorum
Biri beni ufacık sevecek olsa onu kalbim patlayana kadar seviyorum
Kalbim oyuncak ellerinde, alamıyorum
Huyum böyle, değişmeyeceğim biliyorum
Arada sırada yalnız kalmak istiyorum
Fakat içimde o kadar kalabalığım ki bazen kendi sesimi bile duyamıyorum.
Yazarken mutlu oluyor ve aklımı başıma alıyorum
Kalemimi öpüyor ve defterime sarılıyorum
İçimdeki konuşmayı kaleme aktarmayı bırakamayıp bir türlü masadan kalkamıyorum
Sayfalar içimdekileri dökmeye yetmiyor
İsteklerim bitmiyor
Kalemimin ucu yetmiyor
Hep bir daha fazlası olduğu için hep bir daha fazlasını istiyorum
Biliyorum, istemekle kalıyorum
Güneşin batışını izlemeye karar verip kahve yapmaya gidiyorum
Bulutları selamlıyorum
Uçan kuşlara el sallıyorum
Ve yine sözlerimi tutamıyor hayal kurarak sandalyemden uzaklaşıyorum.