Hisler sözlerden kuvvetlidir. Bazen sadece hissetmek istiyorum, bütün bu sözleri kulaklarımdan ziyade kalbimden duymak istiyorum. His bu değil mi? Konuşmak kolay, ağzı olan konuşur. Ama bu hisler, duygular her insanın kaldıramayacağı bir yüktür. Öyle ki bu yük, kendine alıştırdığında onu artık bir parçası olarak görebilmelidir insan. Sevgi duygusunun yükünü unutmalıdır, sevgiyi de sevmelidir. Bütün mahlukatı sevmeli insan, sevmeyi de sevmeli.
Şimdi sana seni sevdiğimi söylesem, öyle böyle değil! Tabii sevginin boyutları var mıdır bilemem, sözlere dökülünce var; orası ayrı. Seni seviyorum, dünyalar kadar; beraber yürüdüğümüz sahilin ev sahipliği yaptığı kum tanelerinin sonsuzluğu gibi sonsuz seviyorum seni. Bu cümlelerim, ne kadar inandırıcı gelebilir? Söylediğim insana hiç sarılmamışsam sımsıkı, hiç öpmemişsem nazikçe, hiç gözlerinde kaybolmamışsam… Nasıl inandırıcı gelsin? İşte burada, hisler sözlerden kuvvetlidir.
Bitmek tükenmek bilmeyen bir suskunlukta kaybolsak beraber bu bana öyle hoş gelirdi ki. Sesini seviyorum, sürekli duymak isterim! Ama beni anlamıyor musun? Seninle konuşmayı sevdiğim kadar, seninle susmayı da seviyorum. Zaten bazen gözler daha çok konuşmaz mı dudaklardan? Yanımda olmanı seviyorum, bu bana yetiyor. Güvende, huzurlu ve bambaşka bir dünyada gibiyim senin yanındayken. Sadece sana ve bana ait bir dünyada gibi! Bu hissiyat bana yetiyor, seni sevdiğim gibi bu hissiyatı da seviyorum. Bana gereken bu, senden de görmek istediğim yalnızca bu!
Ama olmuyor. Nedense sözler daha önemli gibi geliyor insana. Öyle olur mu hiç? Duymak güzeldir, seni sevdiğini söylemesi çok güzeldir. Ama seni zaten sevdiğini bildiğinden duymalısın bunu. Yoksa ne anlamı kalır ki? Vur kır, bağır çağır, kalbini parçala ve sonra gel ”Seni seviyorum.” de! İşte bu kadar basit, değil mi? Burada insanın edebileceği en sırıtan tebessüm, gerçekten komik olmasındandır herhalde. Evet, kulağa komik gelmez mi bu o an sizce de? Ama bu sözleri sırf içinden geldiği için söyleyen, söylemese de zaten buna ihtiyaç duymayacağınız kadar hissettiren bir insanla beraberseniz işler farklı oluyor.
Yine duymak ister insan, seni seviyorum denmesini… Ama bilmediğinden değil, hissetmediğinden değil; buna bu şekilde bel bağlamamalı. Sevdiğinden söyler insan bunları, sevgiliden duymalı insan bunları. Ve insan gerçekten huzuru, güveni hissettiği biriyle beraberse sıkıca tutunmalı ona. Hisler sözlerden kuvvetlidir ama arada bir şebeklik yapmak da güzeldir. İnsanın, insanlığın sevgiye ihtiyacı var. İnsan sevdikçe güzelleşir.