Affetmeli insan. Kalbine yük olan ne varsa affetmeli ve yoluna devam etmeli. Hep bir bahanesi vardı Lale’nin. Mutsuzluğuna neden olan şeyler o kadar güçlüydü ki unutup devam edemiyordu. Mutlu olmak için o kadar uğraşmış olmasına rağmen affetmeyi başaramayan o küçük kız kabullenmeyi öğrenmişti belki de. Koşullar bu, buradan da nice güzellikler alırım sanıyordu kendisine her zaman, var olabilmek için kazıdığı bu hayatın hiçbir yerinde bir yer edinemiyordu aslında. Lale mutsuz olmaktan korkmuyordu, hangi koşullar ona mutsuzluğu getirecek biliyordu, bu hisse hiç uzak değildi. Lale mutsuz değilim derdi, ama mutlu hiç değildi. Mutlu olmak hakkında henüz tam olarak bir fikri yoktu. Ne olursa mutlu olurdu? Bilmediği yerden gelmişti soru. Ona bu öğretilmemişti çünkü, her zaman ne yapması gerektiği söylenmişti. Kendi isteklerini deneyerek mutsuz olma fırsatı olmamıştı ya da tam tersi. Kazıyarak geldiği yerden çakılınca toparlanamadı bir süre Lale, ama zorundaydı. Güçlü olmak ve devam etmek zorundaydı. Herkesi anlamaya çalışmaktan, asla anlaşılmamaktan yorgun düşen bu küçük kız kaçsam mı yoksa dedi bu neyin nesi bu içimdeki sadece benim isyanım mıydı? Son yaşadığı olaylardan sonra içinde büyük bir öfke vardı, kalbini duyamayacağı şekilde sarmıştı bu öfke onu. Kalbinin sesini bastıran, merhamet etmeyecek bir insana dönüştürmüştü bu öfke onu. Zorunda değildi aslında. Güçlü olmak zorunda değildi, devam etmek zorunda hiç değildi. Durup soluklanabilirdi, kimse sormasa bile o sorabilirdi kendine Lale nasılsın? Lale güçlü olmak zorunda değilsin, güçlü olmak istemeyebilirsin. Zorunda hissettiği her şeye karşı bir kez daha öfke dolmuştu. Bu öfkeyle nasıl baş edecekti? Çok korktu, olayları hissettiklerini birbirinden ayıramadığını fark etti. Kabullendi mutsuzluğu, soğuk bir su gibi çarptı yüzüne bunu. Sen mutsuzsun Lale. Zorunda kaldığı şeylere kim zorunda bırakmıştı onu, o mu boyun eğmişti? Önce kimi affetmeliydi? Mutsuzluğuna sebep gördüklerini mi yoksa onlara bu fırsatı her seferinde veren kendisini mi? Bir gün suçlayacak kimseyi bulamayacaktı, kendini affetmek ilk şartıydı. Lale “Affetmek anlamak demektir.“ Kendini de anla.
