İki bardak yeterdi yalnızlığıma
Kafa kafaya verirdi iki yalnız
Zaman mutlaka geçerdi
Herkesin aksine,
Geriye doğru olan bir çaba bu
Anıları arama telaşı
Dize vurulan ellerin titrer
Üç beşten sonrası boş sözler
İki bardak sesini çıkarır
Her defasında gözüm seğirir
Titreme kesilir uzun sessizlikte
Tek bir yankı vuku bulur
Yelkovan sesi haykırır güzelce
Korkarım
Gerçekten korkarım
İki bardak dikilir karşımda
Ne isterler, bilmem
Doldururum elimden geldiğince
Sürekli taşarlar, anlamam
Biri diğerinden büyüktür
Önemli olan belli olur o vakit
Gözüm onun üstünde
İki bardak konuşmayı bırakır
Hiç olmamış gibi davranırlar
Yaşantıda belliydi yerleri
Her zaman vardı
Var olan her zaman onlarındı
Konuşmalıydı bardaklar
Ya da içindekiler
En sonunda iki bardak kırılır
Bu insan parçası bütün olmalıydı
Düşünmüş olmalılar ki
Bağlılık kalmamalıydı
Dosta dost olan iki dost
Kafa kafaya vermiş olmalıydı
Başka türlü kırılmazdı çünkü
Başka türlü özgür kılınamazdı insan parçası
Artık çay içiyorum.
