Hiç mutlu olmadım bu hayatta…
Yoktu mutlu olmamı sağlayan biri…
İçim hep kan ağlardı…
Dayanamazdı…
Dayanamazdı hep mutsuz olmama…
Benimle birlikte o da ağlardı.
Günlerce, aylarca, belki de yıllarca…
Bu hayattan ne çektiysek, beraber çektik.
Ne yaşadıysak, beraber yaşadık.
Bize bunu yaşatanlar hayat değildi.
Bize bunu yaşatan, insanlardı.
Ben ve içim, hep insanları anlamaya çalıştık.
Anlam veremedik…
Günlerce, aylarca, belki de yıllarca…
Çare bulunmaz bir türlü…
İnsanların o haince yüzleri artık tanınmaz halde…
İçim de biliyor…
İçim de tanıyor…
Aynı bedende iki mutsuz…
Biri benim, diğeri ise içim…
Gözyaşı döküyorum ben,
İçim ise kan ağlıyor…
Abonelik
0 Yorumlar