Herkes alışır.
Ben de alıştım.
Ne bileyim işte, birçok şeye.
Mesela sensiz olmaya,
Sana gelemeyişime,
Üstelik gelemeyeceğimi biliyorken gelmeyi bekleyişime,
Şayet bilsem dört gözle beklerdim güneşin doğuşunu.
Beni bu dünyadan uzaklaştırabilecek tek şey senken
Nasıl olur da beklemem?
İşte!
Böyle gitmek isteyip gidemeyişlerime alıştım.
Zaman zaman, aynadaki yorgun görüntüme alıştım.
Her şeye hasret kalışıma alıştım,
Misal kalbimin çarpışının bir anlamı olmasına hasretim.
Olur olmadık zamanlarda içimde kelebekler uçuşmasına hasretim,
Hiç acelem olmadan seyir zevki yaşamaya,
En çok da sarılmaya hasretim,
Tek sana değil hem de,
Rüzgara, gökyüzüne, toprağa…
Lakin, tüm bunlara alıştım işte.
Herkes alışır ya, ben de alıştım.
