Bir odası, bir kapısı vardı
Duvarıyla münakaşa ederdi adam
Konuşurdu, dinlerdi, susardı…
Her geçen gün biterdi hikayeler
Duvar sorardı her şeyi
Arkadaşını merak ederdi
Adam yutardı kelimeleri
Hiç olmayan kelimeleri
Bazı geceler hiç ses çıkmazdı
Adam erkenden uyurdu
Duvar rahatsız etmezdi
Bilirdi derdini, ne hissettiğini
Sabahları karşılıklı kahvaltı,
Bütün her şey adama kalırdı
Masadaki kırıntılar bile
Yerdeki kırıntılar bile
Bazı geceler adam sinirlenirdi
En yakın arkadaşını yaralardı
Çizikler göz alıcı bir resim olurdu
Kırıklar birer anı
Bazı geceler bitmezdi
Uzun uzun sohbetler
Dertler, mutluluklar, üzüntüler
Adam hep konuşurdu
Hep konuşurdu adam
Duvar dinler hep
Adam konuşur hep
Bazı geceler üç kişilik olur
Yeni bir yüz
Sonraki gün artık yok
İkisi de unutur
Bazı geceler olmaz
”Tek başınalığın yolcusu”
Duvar geceyi sabah eder
Ama sabahı göremez
Bir gece olur sonunda
Duvarın sadece izlediği
Adamın sadece nefes aldığı
Gecenin sabahı olur
Adamın sadece nefes almadığı
Ama sonunda, sona kavuştuğu
Yolun sonuna kavuştuğu…
