Yazar mı kalemin kağıda bir tebessüm,
Sen sırtını dayamış, acılara yaslanmışken,
Kabul eder mi kağıt fütursuz kahkahalarını,
Çaresiz gözyaşlarıyla ıslanmışken.
Ağzında küfür, zihnin bulanık çamur,
Ruhun kirlenmiş, isyanın eşiğindesin,
Mümkün mü sana şifa versin bir tamur,
Yoğruluyorsun zannetme aşk ile, gafletin beşiğindesin.
Uslanmazsın duysan da içindeki feryadı,
Haykırarak itiraf ediyor gönlün, vazgeç,
Kaybeden diye yazmış bahtın seni bu cihadı,
Vazgeçsen dahi belki de artık çok geç.
Ah ademoğlu ah,
Gülünce bahtın ak da ağlayınca mı kara,
Gönlü güzele kıymet vermezsin,
Söylenirsin, gönlümden eksik olmaz yara.
Adet etmişsin günahları kendine,
Bahanen de izahi izafi küçük bir hüzün,
Dilenme medet Hâk’tan dese de nefsin,
Ancak Hak’ka dönsün yüzün.
