Ferhunde’den Rafet’e
29.04.1998
Seninle yürüdüğümüz caddeden bir kez daha geçtim bugün. Köşede sarı bir bina varmış, onu fark ettim. Ve güneş eskisi gibi ısıtmıyor içimi, parlaklığı da almıyor gözümü. Seninle yürüdüğümüz yollar şimdi nasıl garip geliyor bana. Öyle çok da olmadı sevgilim, birkaç ay; belki birkaç mevsim… Sonbahar günleri, yağmur hafif çiseliyorken yürüyorduk. Sararmış yapraklara basınca çıkan ses ortak zevkimizdi seninle. Öyle çok da ortak zevklerimiz yoktu zaten. Ben okumayı severdim, kitaplar benim en kıymetlimdi. Sen dinlemeyi severdin, müzik ruhunu dans ettirirdi sanki. Ve ben konuşmayı severdim seninle, sense susmayı… Oysa ben seni dinlemeyi daha çok isterdim, sesinde kaybolmayı…
Sendin, sen sanki aşıktın ve ben maşuk. Öyle görünürdü hep dışarıdan sevgilim. Çünkü ben konuşurken sen dinlerdin, ben istersem sen hemen alırdın. Ben ”Gidelim.” dersek giderdik, ”Kalalım.” desem bütün işlerini bırakır kalırdın. Ama böyle miydi sahiden? Öyleyse elini neden hep ben tuttum sevgilim, neden ilk ben öne atıldım sarılmak için? Her seferinde ”Kalalım.” diyordum ya sana, benim bunu istemem miydi problem olan? Yani hep ben istiyorum sen yapıyorsun diye miydi bu yanlışlık? Ama ben hep seni, seninle istemiştim. Sensiz bomboş sokakta yürümek bile istemezdim ben, sense susardın. Sustun sevgilim, giderken de sustun. Ve biliyorum, gitmeni ben istedim.
Diyorsun ya bana ”Sen hiç benim olmadın.”, seni kaybetmiyorum giderken ama seninleyken kendimi kaybettim. Buna kendini nasıl inandırdın, nasıl? Senin benim mi var, feminist tarafımı nasıl da iyi bilirsin. Kitaplara olan ayrı ilgimi de bilirsin sen, garip müzik zevkimi de seviyormuş gibi yapmaya bayılırdın hep. Ama seninleyken hayatım bir yanaydı. Çünkü sen sanki koskoca bir dünyaydın benim için ve ben orada hayat buluyordum. Ve seninleyken sevgilim; sen, ben yoktu ki. Biz vardı, ayrı suretlerde bir ruhtuk seninle. Hani senin bir türlü başlamıyor diye dinlemeye tahammül edemediğin bir şarkı vardı, hatırlarsın. Benimse en sevdiğim şarkıydı o. Biraz dayansaydın, şarkının sözleri başlasaydı sevgilim ama sen böyleydin zaten, fazla konuşma da boğardı seni. Ama ne diyordu biliyor musun o şarkıda? Mevlana’nın, aşkı Şems’e olan mektuplarından çok güzel bir kısım vardı. Başka bir dilde seslendirilmişti, harika bir müzikti o. Ama biz böyle olamadık seninle.
Ben okurdum sevgilim, ben okurdum mektupları. Mevlana’nın Şems’e olan aşkını okurdum sevgilim. Sense dinlerdin, hep dinlerdin. Ama şimdi benim okuduğum sözler, senin ruhunda ahenkle dans eden notalarla buluşmuşken neden dinlemedin? Ben sözdüm, sense müzik. Ama biz hiç birleşemedik sevgilim, ben öyle sandım ama öyle değilmiş. Sen ve ben kalmışız, biz olamamışız hiç. Oysa ben, ”sen” veya ”seninle” diye söze başlamayı hiç sevmedim. Bu benim en büyük mutluluğumdu evet, sensizliğe dayanamıyordum. Ama şimdi sana bunları söylerken ”Hatırlar mısın biz bir sokaktan geçmiştik?” demek isterdim. Seninle ve şimdi sensiz…
Bana artık beni sevmediğini söylemedin, zaten inanmazdım. Eğer buna inansaydım bütün anılarımız nasıl da yalan olurdu. Çünkü bir insanı sevmeyi bırakamazsın, belki severim sanırsın ve o garip hoşlanma söner gider. Ama sen sevdiğini sanmıyordun sevgilim, sen beni seviyordun. Bunu öyle güzel hissettirdin ki bana ama biz hiç olamadık. Sen oldun hep bende. Ben hep sende oldum. Ama hep kelime kalabalığı oldu sevgilim. Seninle, ben… Neden ”biz” olamadık, söyler misin bana?
Dinleyemediğin, bir türlü başlamadığını söylediğin o şarkı… Mevlana’nın Şems’e mektubundan bir alıntı barındıran o şarkı… Dinlemedin, hiç dinlemedin o şarkıyı sevgilim. Ama şimdi okuyorsun bunu, şimdi ilk defa ben notalara teslim ederken ruhumu; sen mektubumu okuyorsun. Bu sefer oku sevgilim, dinlemedin ama oku olur mu? İşte, benimle hiç dinlemediğin, seninle hiç okumadığım o mektubu ve kafanda yer etmiş o notaları şimdi ben yazıyorum, sen okuyorsun sevgilim. Yine benim istediğim oluyor, değil mi? Ben yazıyorum, sen okuyorsun. Hayır sevgilim, benim istediğim olsaydı, biz… ”Biz” dinlerdik bu şarkıyı.
Mevlana’nın Şems’e Mektubundan Bir Kesit
Saadet zamanı: avluya oturmuşuz, sen ve ben.
Endamımız çift, suretimiz çift, ruhumuz tek; sen ve ben.
Bulandıran palavralardan azade, gamsız bir keyif; sen ve ben.
Sen ve ben, ne sen varsın ne de ben, bir olmuşuz; aşk elinden…
Bahsedilen Şarkı 👇🏼
