fbpx

<<<Doğu Ekspresi – 1’i okumak için

Marienplatz’da, sık sık geldiğim bir kafede şehrin mimarisini hayranlıkla izlerken duyduğum ve uzun zamandır dinlemediğim bir şarkı, beni yeniden alıp o güne götürdü. İki sokak çalgıcısı Gone With The Sin’i çalıyordu. İlhan’ın hayatıma dahil olduğu o bir gün, yıllardır komik bir tesadüfle hayatıma dahil olup duruyordu. Belki de İlhan şu an Marienplatz’da bu şarkıyı işittiğimi duysa “Hoş bir tesadüf olmuş.” der ve gülerdi.

Fotoğrafa şöyle bir bakıp İlhan’a vermiştim hemen. Sonra “Yarın görüşürüz.” demiş ve uzaklaşmıştık oradan. Heyecanlıydım. Gideceğim her yere koşa koşa gitmek istiyordum. İlhan, kitabın ve isimlerimizin tesadüfünden çok etkilenmişti. Oysa fazlası vardı. İlhan’a, dönüş seferinde bunu anlatmak istiyordum.

Dönüş için biletimiz yarın akşamaydı. Cep telefonu kullanmıyordum ve yarına kadar yapmam gereken ilk şey bir telefon almaktı. İlhan’ın numarasını kaydetmek istiyordum. İçimdeki tuhaf heyecan, kendi kendime kızmama sebep oluyordu. Çocuk değildim neticesinde, öyle sohbet ettiğim bir adamın daha şimdiden kafamı kurcalayıp durması saçmalıktı. Fakat buna engel olamıyordum. O gün için tek düşündüğüm, ertesi günün bir an önce gelmesiydi.

İlhan’a buraya ziyaret edeceğim yerler olduğu için geldiğimi söylemiştim ancak durum tam olarak bu değildi. Fotoğrafçılık yapıyordum ve önümüzdeki aylarda Münih’te bir sergim olacaktı. Bu sergide, ülkemde daha önce gördüğüm ve büyülenip kaldığım yerlerin fotoğrafları da olsun istiyordum. Doğu Ekspresi, benim yıllar önce babamla deneyimlediğim ve manzarasından büyülendiğim bir hatıramdı. Kışın tam ortasında orada bulunmamın sebebi ise gördüğüm tüm güzellikleri yakalamaktı. Fakat İlhan’ın kompartımanında rastladığım kitap beni o kadar şaşırttı ki kendimi fotoğraf makinemin arkasında değil de İlhan’ın karşısında ona bu kitapla ilgili bildiğim tüm öyküleri anlatırken buldum. Sonra İlhan’ı dinledim. İsminin İlhan olması yetmezmiş gibi, onun da babası ölmüştü. O da bir dönem Münih’te yaşamıştı. Aynı kitabı okuyorduk ve ikimiz de oradaydık.
İlhan bana adını söyler söylemez içim öyle bir hisle kaplanıverdi ki alıp karşıma oturtmak istedim. İlhan’ın adının benim için bu kadar kıymetli olmasının sebebi isimlerimizin arasındaki bir harf farkının yarattığı tesadüf değildi. Henüz ona babamın adının da İlhan olduğunu, benim adımın da bu yüzden Dilhan olduğunu söyleyememiştim. Dönüş seferinde anlatacaktım işte.

İlhan’a anlatacaklarımda anne figürü yoktu. Ben tepeden tırnağa babamın kızıydım. Dokuz yaşıma kadar… Dokuz yaşımdan sonra bazen halamın, bazen babaannemin kızı olacaktım. Ait olduğum bir yer kalmayacaktı artık. Tüm çevreme, annemin beni doğururken; babamın ise ani bir kalp kriziyle öldüğünü söyleyecektim. Çünkü ”Babam intihar etti.” demek zor gelecekti. Nasıl denirdi ki bu? Başlı başına ailem olan adam beni, ben küçücükken kocaman dünyada tek başıma bırakmıştı. Hem de ben yan odada ikimizin resmini çizerken…

Duyduğum silah sesinden korkup kalemimi düşürmüştüm elimden. O korkuyla yerimden fırlayıp babama koşmuştum. Sımsıkı sarılacaktım ona, korkum geçecekti. Dünya koskocamandı, korkunçtu. Ama sanki benim babam dünyadan da büyüktü; her şeyden korurdu beni. Dokuz yaşıma kadar böyle sanıyordum. Fakat babamın odasının kapısını açıp onu öylece yatarken gördüğümde ne yapacağımı şaşırmıştım. Babamın telefonunu alıp halamı aramıştım. Son telefon kullanmam olmuştu. Ardından eve önce halam, sonra ambulans, son olarak da polisler gelmişti. Bir daha hiç girmemiştik o eve. Neden bilmiyordum. İlhan gibi ben de babama dair pek çok şeyi bilmiyordum. İçindeki soruların soruları doğurması, bunun içinde bir kanser gibi büyümesi ne demekti çok iyi biliyordum. Ben de onun gibi Yaşama Uğraşı’nda, Werther’da ve daha birçok kitapta babamdan bir iz arıyordum. Belki İlhan beni anlardı. Belki çoktan anlamıştı. Belki…
İlhan’la birbirimize görüşürüz dedikten sonra, polaroid makinemi yerine koyup sergi için kullandığım makinemi çıkarmıştım çantamdan. İlhan uzaklaşırken onun arkası dönükken çekmiştim bir fotoğrafını da. Bu gezide çektiğim ilk gerçek fotoğraf buydu. Çok heyecanlandırmıştı beni. Yarın bu fotoğrafı ve çektiğim diğer fotoğrafları gösterecektim ona. Ne çok şeyi yarına bırakmıştım. Bilsem bırakır mıydım…

Bir telefon satın aldıktan sonra şehrin pek çok yerinden, pek çok fotoğraf çekmiştim. Çektiğim fotoğrafları incelerken sergide İlhan’ın olduğu fotoğrafı da kullanmaya karar vermiştim. Bu fotoğrafın adını ”Tesadüf” koyacaktım. Kaldığım küçük pansiyonda bunları düşünürken İlhan’a çok hızlı kapıldığımı fark ediyor fakat bundan hiç korkmuyordum. Çünkü hayatımda ilk defa, birinin ruhuna doğru çekildiğimi hissediyordum. İzahı mümkün olmayan bir hisle, beni ona getiren onca tesadüfle birlikte çekildikçe çekiliyordum.

Nihayet ertesi gün geldiğinde tam bir saat önceden beklemeye başlamıştım İlhan’ı. Dün fotoğrafını çektiğim yerde. Fakat İlhan gelmedi. Ne bir haber ulaştırmıştı ne de başka bir şey. Bana nasıl ulaşacağı hakkında en ufak bir fikrim dahi olmasa da İlhan burada yoktu. Bildiğim tek şey buydu: İlhan gelmemişti. Trene binip kompartımanıma geçtiğimde tren hareket edene kadar geleceğine inandım. Dün, dünyanın en kısa yolculuğu olan bu yolculuk artık bitmek bilmiyordu. Sanki geçen her dakikada yıllarca yaşlanıyordum. Sanki hayal görüyordum. Tüm bunlar hayal gibiydi. Ya İlhan’ı hiç tanımamıştım ya da İlhan birazdan gelip oturacaktı karşıma. Sanki bindiğimden beri “Gone With The Sin” binlerce kez çalmıştı.

İlhan’dan geriye, birkaç ay sonraki sergimin en gözde eserlerinden biri olacak fotoğraf ve kocaman bir hayal kırıklığından başka hiçbir şey kalmamıştı. O seferden döndükten kısa bir süre sonra Münih’e taşınmıştım. İlhan’ın da gezip dolaştığını bildiğim bu sokaklar artık çok daha güzeldi benim için. Belki bir tesadüf, onu Münih’te karşıma çıkaracaktı. Belki de İlhan artık sadece bir hatıraydı. Dünyanın bir yerinde, şimdi ne yaptığını bilmediğim, belki de beni bir daha hiç hatırlamamış birinin hep hatırlanacak olan bir hatırası…

Abonelik
Bildir
guest
2 Yorumlar
Eskiler
Yeniler En çok oylananlar
Satır içi yorumlar
Tüm yorumları görüntüleyin

Okuyucuların Beğendiği İçerikler

Birçok kişinin ‘’zor ama maaşı iyi, garanti meslek gibi’’ düşünceleriyle ün kazanmış bir bölüm olan tıp fakültesini size en ince detaylarıyla aktaracağım. Öncelikle fakülteye gelmeden önce kendinizi ilk gün yapılacak çaylak şakasına ve ileri zamanlarda daha siz TUS isimli bölüm seçmenize yarayan sınava girmeden ‘’Sen ne doktorusun? ‘’ veya diş hekimliği ayrı bir bölüm olmasına […]
Yaşanan herhangi bir gün hiç yaşanmasaydı, her şey daha farklı olur muydu? Misal dün hiç yaşanmasaydı veyahut bundan yıllar önce bir gün hiç yaşanmasaydı yine aynı mıydı hayatınız? Kadere inanmak subjektif bir bakış açısı olarak görünebilir ancak hayatın akışı olarak farklı bir yerden durumu ele alabiliriz. Bütün malzemeleri özene bezene kesip, doğrayıp harika bir yemek […]
Herkesin ölmeden görmek isteyeceği bir yer vardır. Yoksa da henüz keşfetmemiştir… Benim için burası Norveç. “Soğuk Cennet” veyahut “Kuzeyin İncisi” denilen bu ülkenin lanse ettiği imajı bir görseniz aşık olmamak elde değil. O yüzden henüz kendi ülkenizi keşfetmediyseniz ileride belki yol arkadaşım olabilirsiniz! Norveç ”Soğuk Cennet” Ülkenin yönetim biçimi anayasal monarşi ve başkenti Oslo‘dur. 385,207 […]
Her kitap ayrı güzel, dünyasına girdikten sonra… Ama bazı başyapıtlar vardır, gerçekten okumak zevk verir. Okudukça içine düşer, yeni bir dünyanın kahramanı olursunuz. Herkes için değişebilecek bir liste… Daha iyisi varsa da ben okuduğum kadarını biliyorum ve bunlar şu an en iyisi! Daha birçok türde konuşulacak kitaplar olsa da üç ayrı türde üç başyapıt derledim, […]

İlgini Çekebilir

Çoğumuzun, adını belki de hiç duymadığı fakat yaşamımızda denk gelebileceğimiz, farkında ve bilinçli olduğumuz takdirde erken tanı ve tedavi seçeneklerini düzenleyebileceğimiz, benim ise özel eğitim alanında tanıştığım bir sendromdan bahsetmek istiyorum sizlere: DiGeorge Sendromu. DiGeorge Sendromu (DGS) 22. kromozomun (22q11) delesyonu (kromozomun bağlı bulunduğu parçadan kopup silinmesi, yok olması) ya da translokasyonu (kopan veya kaybolan […]
“Sisyphus’u gördüm, korkunç işkenceler çekerken: yakalamış iki avucuyla kocaman bir kayayı ve de kollarıyla bacaklarıyla dayanmıştı kayaya, habire itiyordu onu bir tepeye doğru, işte kaya tepeye vardı varacak, işte tamam, ama tepeye varmasına bir parmak kala, bir güç itiyordu onu tepeden gerisin geri, aşağıya kadar yuvarlanıyordu yeniden baş belası kaya, o da yeniden itiyordu kayayı, […]
Bugün 10 Mart 2022. Gülistansız 796. gün “Ne durumdayım biliyor musunuz? Ölüm Allah’ın emri, ölüm dünyada var. Gençlerin ölümü zor ama biz her gün yeniden ölüyoruz. Her gün… Toprağa bile basmaya kıyamıyorum, acaba kızım içinde olabilir mi diye. “ 21 yaşında, Tunceli’de bir üniversite öğrencisiydi Gülistan Doku. 5 Ocak 2020 tarihinden bu yana haber alınamıyor. […]
Bir girişim fikriniz var ve bu alanda bir marka oluşturmak istiyorsunuz ya da henüz küçük bir işletmesiniz ve işletmenizi büyütüp kârınıza kâr katmak istiyorsunuz. İşte bu yolda atmanız gereken ilk adım markalaşmak olmalıdır. Peki marka nedir?                Marka yalnızca kalabalık bir pazarda sizi diğerlerinden ayıran isim, logo ve slogandan ibaret değildir. Markanız insanların sizinle etkileşimde […]