Şu saatten sonra söz vermiyorum
Hayatım ne gösterir ne göstermez
Bekliyorum
Yeminlerime tövbe edip bekliyorum
Yeni bir hayata uyanma hissi geliyor her an
Sanki günler yirmi dört saat değil de yirmi dört yıl bu aralar
Her dakika ömrüm
Her saniye geleceğim gibi
Hem her an yakın gibi
Hem de yıllarca beklemek gibi
Bazı şeyleri hissetmeye bırakalı
Belki beş belki de on yıl gibi
Saatler yıllarım olduğundan beri bıraktım
Gerek duymuyorum hissetmeye
Ne tenime değen kışta
Ne de içime işleyen soğukta
Ve penceremden bir mevsim geçip gitti ben yazarken
Sessiz sedasız gitmedi
Her yağmurda camıma
Her güneşte bana bakıp gitti
Öyle gizlice çekip gitmedi hayat
Tek tek anlattı günlerce
Ama ne yazık ki ben anlamadım
Ama ne yazık ki ben hissetmeyi bıraktım