Büyüdüğünüzü ne zaman fark ettiniz? Ben bir gece annemin odama girip derdini paylaşmaya başladığı zaman anladım. Evet bir anda büyüdüm ve annemin derdini paylaşacağı kadar büyüdüm. Büyüdüğümü anladığım zaman çok korkmuştum çünkü artık hayatımda olup biten her şeyin farkına varmıştım ve olanlarla nasıl baş edeceğimi bilmiyordum. Hem annemin yakın arkadaşı olmuştum hem de çocuk değildim artık. Ona göre davranmam gerekiyordu ama yaptığım tek şey uyumaktı çünkü sorumluluklarımdan bu şekilde kaçabilirdim. Uyandığımda ise ya çok gülüyordum ya çok ağlıyordum, ikisini de durduramıyordum. Bunun sebebi büyümek istememek… Çocuklar gibi ufacık bir şeye ağlamak ya da küçük şeyler için kahkahalar patlatmak istiyordum. O zamanlar ergenlikten herhalde, aile üyelerinden birine çok sinir olman gerekiyor ve ben ağabeyime çok sinirliydim çünkü bizden uzaktaydı, yanımızda değildi. Yaşanan şeyleri yaşamıyor sadece bizden dinliyordu. Annemin yanında değildi ya da benim üzüldüğüm şeylere üzülmeyip sinirlendiği içindir ama şimdi aramız iyi çünkü artık ikimiz de aynı şeylere sinirleniyoruz, aynı şeyleri düşünüyoruz. Bu da galiba büyümenin göstergesi olabilir. Büyümenin en güzel yanı annemin odama gelip saatlerce dertleşebilmemiz galiba. Yaşadığımız olaylar hakkında birbirimize destek verip hem gülüp hem ağlayabilmemiz. Büyüdükçe ya da olgunlaştığın zaman da diyebiliriz eskiden çok ağladığın olaylar hakkında şimdi insanları güldürmek için fıkra gibi anlatmaya başlıyorsun ve bunu bilmeyip gülüyor. Büyüdüğün zaman ağlamak yerine daha fazla gülmeye başlıyorsun, ufacık şeylerden mutlu olmaya başlıyorsun çünkü artık hayatında yeterince üzüldüğün için mutlu olmak için bahaneler arıyorsun. Büyüdüğün zaman artık eskisi kadar insanlara derdini anlatmak istemiyorsun çünkü derdini anlatmak için yaşadığın şeyleri baştan sona anlatmak gerekiyor ve anlatarak yaşadığın kötü anıları hatırlayarak tekrar yaşamak istemiyorsundur. Zaten insanlara da güvenemiyorsun ki çünkü senin derdini kullanıp seni o yerden vurmaya kalkıyor, mutsuzluğundan besleniyorlar. O yüzden hep gülün. Satırlarımın sonunu sevdiğim bir şarkı sözü ile bitirmek istiyorum. “Hak ediyorum her milimini bu dik gülüşün.”
