Sevdiğim kadar sevildiğimi de hissediyorum. Bundan daha büyük bir mutluluk olabilir mi? Verdiğim değerin, sevginin haddi hesabı yok. Lakin zerre kadar bir kuşku, bir kara sıkıntı yok içimde. Öylesine seviyorum ki, belki de dünyanın en mutlu insanı benimdir diye düşünüyorum bazen. Zaten öyle değil mi, insan doğru kişiyle iken gerçekten kendisinden daha mutlu birinin olabileceğine inanmıyor.
Hani bazen içine bir sıkıntı oturur insanın… En mutlu olduğu şeyi yaparken, en mutlu olduğu insanlarlayken dahi içten içe acı çekiyordur. Sanki midesine bir yumru oturur böyle, gülümsemesinin ortasında aniden bıçak gibi keser. Öyle yanlış anlarda, öyle hiddetli hatırlatır ki kendini. Bundan kurtulmak anlıktır. Lakin sevince insan, öylesine tesirinde kalır ki aşkının… Ben sevdikten sonra yendim bu huzursuzluğu. Ellerini tuttuğumda ve dahi gözlerinde kaybolduğumda içimde zerre kadar sıkıntı kalmaz oldu. Sanki sen benim distopyamı görüp görülebilecek en harika ütopya yaptın. Ve öyle ki sevgilim, bu bizim ütopyamız; yalnızca biz ve bizim istediklerimiz var burada.
İnsan sevmeli, sevdikçe huzurla dolmalı. Bağlanmaktan korkmamalı, kendini de bilmeli; aşkı da tatmalı… Aşksız insan, ruhunu bir kara deliğe hapsetmiştir ve iyileşmesi mümkün değildir.
İnsan sevdikçe iyileşir ruhu, kalbi güzelleşir. Kendine yeni bir dünya yaratır… Benim dünyam sensin sevgilim. Bizim dünyamızda mesela feryat figan yoktur. Bizim dünyamızda şiddet, kirlilik, kin, kibir, düşmanlık yoktur. Bizim dünyamızda da göğün rengi aynıdır, su aynı akar, kar aynı yağar, yel aynı eser, hazan aynı turuncudur. Lakin bizim dünyamızda mahlukat böyle kibirli değildir. Birbirine sevgisini vermekten aciz insanlarla dolu değildir.
Bizim dünyamız sevgilim, huzurla doludur… Bizim dünyamızda sen ve benden ziyade, biz vardır. Sevgi vardır çokça, aşk vardır. Öyle güzel ki neler desem az kalır sevgilim… Bizim dünyamızda da kelimeler kifayetsiz. Bu bütün saflığıyla, bütün güzelliğiyle apaçık duyguların; hissiyatların anlatılması mümkün değil. Lakin bizim dünyamızda, suskunluk bile bize yetiyor sevgilim. Sevgimiz ruhlarımıza renk katmış ve ruhlarımız her gün, her gece dans ediyor sevgilim.
İnsan sevmeli, insan sevdikçe güzelleşir. Sevdikçe hayat bulur, sevdikçe şiirler yazar, şiirler okur. Kendi sözleri, sevgilinin işittikleridir; onlara özeldir. Başka gözler göremez onların birbirinde gördüklerini. Başkaları işitemez benim sesinde duyduğum şarkıları sevgilim… Başkaları hissedemez benim aşkımı. Başkaları da sever, lakin böyle sevemez…
