Hangi birimiz ölmeyeceğiz?
Ya da hangimiz bu koca dünyaya kazık çakıp yok olup gitmeyeceğiz. Hiçbirimiz, madem hiçbirimiz bu dünyada ebedi kalmayacağız, o zaman neden bu dünyada sonsuza kadar kalacak gibi yaşarız, giymeyeceğimiz elbiseler alır, hiç yaşamayacağımız yerlere sahip oluruz? Bir köşeye oturup kendimizi sorgulamak yerine neden her şey sanki bizden soruluyormuş gibi bilgisizce, yorum yapmaya kalkarız? Biz kimiz ki neden kendimizi bir kaba sığdıramamışken bir başka kaba girmeye çalışırız? Canlılar olarak o kadar aciz varlıklarız ki bizim ölmemiz ya da başımıza herhangi bir şeyin gelmemesi için hiçbir duvarımız yok, bizim canımız bir virüslük ya da bir zelzele olması kadarmış, bir virüs geldi, yaklaşık bir yıldır bir arpa boyu yol alamadık. Vakalar azalacak yerde artıyor. Halbuki geçmişte defalarca kez pandemiler olmasına rağmen hiç mi ders almadık acaba?
Ya da deprem, birkaç gün önce İzmir’de onlarca kişi vefat etti ama daha önce o kadar deprem oldu, demek ki hiç ders almamışız ya da ders almak işimize gelmemiştir. Ölümün bizi nerede bulacağı hiç belli olmaz ve şunu da söyleyeyim hiç kimse gözünde ya da aklında ”Ben ihtiyarlarım ya da ergin bir birey olurum.” diye düşünmesin. Kimsenin bir saniyesinin bile garantisi yok ki biz bunu 2020 yılında bayağı bir deneyimledik. O zaman biz neyi bekliyoruz? Daha çok paramızın olmasını mı ya da daha çok yaş kat etmeyi mi? Şöyle söyleyeyim siz eğer yirmi yaşında iseniz ve altı yıl boyunca insanlık nefsinizi beslemek dışında eğer herhangi bir şey yapmamışsanız siz sadece yirmi altı yaşına sahip olursunuz ama sizin hayatınız sadece yirmi yılıktır. İsterim ki bir güne o kadar şey sığdırın ki bir yaşınızdan başka bir yaşa geçerken arkanıza dönüp baktığınızda siz de bir şeyler görün ve sizinle birlikte başkaları da bir şeyler görsün. Yaş sayıdan ibarettir, kimisi yirmi yaşında İstanbul’u fethedecek bir yaşa sahiptir kimisi seksen yaşında tecavüzden içeriye girer. Acaba hangisi daha büyük?
Belki de kendimizden çok eminiz. Şu anki halimize çok güveniyoruz ama bir rüzgar bizi alaşağı etmeye yeter bile. Ölümden hiç bahsetmez kimse çünkü korkar biraz ölümden ya da öleceğini mi düşünmez, korkmasının sebebi ölümü kabul edememesindendir. Ya da öyle şeyler yapmıştır ki Yaradan’a verecek hesapta mağlubiyeti kabul etmesindendir. Kim ne derse desin bir canımız var, o da emanet ve bir gün emanet elbette sahibine kavuşur. Hiçbir emanet asla sahibinden başkasına ait olamaz. Hazırlık yapıyor muyuz? Demek istediğim yolluk falan değil, bu dünyadan gittikten sonra kaç kişi arkamızdan iyi biri idi ya da ne insandı be der. Hani derler ya: ”Senin bu dünyada varlığın seni hatırlayan en son kişi unuttuğunda son bulur.”. Acaba en son ne zaman bu dünyadan hiç yaşamamış gibi yok olacağız. Hani diyebilir insan “Bize ne biz gittikten sonra arkamızdan bıraktıklarımızdan.”. Bende şöyle diyorum: O zaman şimdi şöyle düşün, kaç yaşında olursan ol ve arkana bak. Şimdi ölürsen, sen gerçekten bu hayatta yaşamaya değer ne yaptın? Gerçekten sen kaç yaşındasın? Sayıdan ibaret yaşından büyük müsün, küçük müsün? Cevap sizde saklı…
