Bir Engel

Yine her zamanki balkonda kahvemi yudumluyor, kahvaltımı yapıyordum. Caddede seyyar satıcılar, apartmanlar arası yapılan dedikodular. Hiçbiri umurumda bile değildi, zaten boş şeyler değil miydi bunlar? Ben güneşin sıcak rengini izliyor, evreni nasıl ısıttığını düşünüyordum.

Birden “Hayal kuruyorum kuruyorum bir türlü gerçekleşmiyor, daha hayal kurmayacağım. ” diye bir söz işittim. Bir grup gencin içindeki bir genç söylüyordu bunları.
Nasıl bir hayal kurmuştu da gerçekleştirememişti, bu hayal uğrunda çabalarken elinde olmadan önüne engel mi çıkmıştı ya da hayali için adım atmış mıydı?
İyice meraklandım. Hemen dışarıya çıkıp sormak, dinlemek istedim ama saçmalamamak gerektiğini ve sorsam da “De git şuradan!” diyebileceğini düşündüm.

Pür dikkat kesilmiş onları dinliyordum, merak ediyordum. Ağızından hayalini gerçekleştirememekten başka bir şey çıkmıyordu.
Sadece bu pür dikkat dinlememden onun adını öğrenebilmiştim. Adı Celal idi.

Bir gün çalıştığım postanede bir mektup geldi. Mektubu bırakan “Şu yetim Celal’in mektubu.” der demez, mektubun peşine düştüm.
O mektubu almalı ve ben götürmeliydim, belki bir şeyler öğrenebilirdim. Mektup dağıtımlarını yapmak istediğimi söyledim, hemen mektupları alıp çantama koyup postaneden çıktım.

Eve geldiğimde Celal’in mektubunu arıyordum, sadece arıyordum. Açıp içine bakmak niyetinde değildim. Mektubu bulduğumda adamın mektubu bırakırken yetim Celal demesi geldi aklıma.

O yetimdi, belki de yetim kaldığı için hayallerine ulaşamamıştı.
Daha da meraklandım ve dayanamayıp mektubu açtım. Mektup amcasındanmış, mektupta yazılanlar şöyle idi:

“Amcam biliyorum, annen ve baban öldü, sen onlar hayattayken okulunu tamamlamak için oraya gittin ama üzülerek söylüyorum ki engeller çıktı önüne. Orada artık bir şey yapamazsın, benim de buradan oraya bir yardımım nasıl olsun, buraya köye gel bana yardım edersin. Sana bakarım, paranı da veririm. Eğer kabul edersen onay mektubunu yolla, sana para gönderirim buraya gelebilmen için.”

Burada mektup son buluyordu, evet onun hayali okulunu bitirmekti ve önüne engel çıkmıştı hem de en acı en berbat engeldi.
Şu amcasının yaptığına da bakın çocuğu yanına alıp çalıştıracak, bir ”Başın sağ olsun.” bile sığdıramamıştı mektuba.

Öylece düşündüm, hayalin peşinden her ne olursa olsun koşmak gerekir, pes etmemek gerekir ama insan ailesini kaybedince aynı böyle Celal gibi boşluğa düşer.

Ne yapabilirdim mektubu vermekten başka. Onu teselli etmeliydim, onu ayağa kaldırıp yola devam etmesini sağlamalıydım.

Yarın ilk iş onun adresine gittim ziline bastım ve kapısına kadar çıkıp onun o gözlerinden gece uyumadığını, ağladığını anladım.

Mektubu uzattım ve dedim ki kızma ama senin arkadaşlarınla konuşmanı dinledim, hayalini gerçekleştiremediğinden bahsediyordun, iyice merak ettim ve bu mektup gelince affına sığınıyorum, dayanamayıp açıp okudum, bu arada ”Başın sağ olsun.” dedim.

Bana hiç kızmadı, ”Sağ ol.” demesiyle ağlamaya başladı. ”Hiç kolay değil biliyorum ama ayağa yeniden kalkmalısın, kurduğun bu hayali onlar için yerine getirmelisin.” dedim. Birden aklıma postanede çaycılık yapabileceği geldi. Baksana benim çalıştığım postanede çaycıya ihtiyaç var, müdür ile konuşup seni aldırırım, oradan aldığın parayla idare edersin hem okulunu bitirirsin dedim. Hiç tepki vermedi ve kapıyı kapattı, ”Yine de bir düşün.” dedim. Adresim kapının önünde, dedim.

Hayal kurmak ne kadar güzel zaten insan hayal ile yaşamaz mı? Asıl önemli olan bu hayali gerçekleştirmekti, gerçekleştiremediğinde hayal kırıklığı olur. Gerçekleştiğinde ise sevinç yaşar.

Bu hayale ulaşmam için ne kadar engel çıkarsa çıksın bu engelleri aşmak gerekmez miydi?

Mesela şu an en üst rütbede yer alan, saygı duyulan o insanların önüne hiç mi engel çıkmadı, elbette çıktı ama engelleri aşıp da geldiler o notaya.

Gel zaman git zaman bir gün kapı çaldı, açıp baktım. Celal karşımda duruyordu, bana “Abi dediklerini çok düşündüm, haklısın insan hayal kurduğunda önüne çıkan engelleri aşmalı, anca böyle hak ettim diyebilir insan.” dedi.

O kadar mutlu oldum ki hemen müdürle konuştum işe aldırdım. Çalışıyordu ,okuyordu.