Bugün yazmak içimden gelmemişti, bugün ben mutluydum. Aslında mutluluk kavramı her insan için değişken olduğundan genel anlamda mutlu olmaktan çok üzgün olmamak gibi bir şey yaşamış da olabilirim. Bugün kendime vakit ayırdım, biraz kitap okudum, biraz yazdım. Biraz gazetelerden manşet topladım. Bu benim gizli hobimdir, bir defterim var. 2020’nin ortalarında edindiğim bir hobi bu. Hatta virüsün ilk çıktığı zamanlar diyebilirim… İnsan kendiyle daha çok baş başa kaldığında sandığı hayattan daha uzak ama bir o kadar da yakın olduğunda hayata; daha çok durup düşünüyor. Ya da herkese etkisi bu şekillerde mi olmuştur, bilemiyorum. Ben daha çok gündemi takip etmeyi ve ileride ”Vay anasını!” diyerek okuyabileceğim bir defter yapmayı hobi edindim. Ama dediğim gibi henüz 2020’nin ortalarıydı ve hiçbir şey böylesine gözle görülür vahşete dönüşmüş değildi. Şimdi bu defter, yalnızca ölüm kokuyor.
Yine de başladığı işi yarım bırakmayı sevmeyen kesimdenim ve defterin son sayfalarını da dolduracağım. Zor olmuyor zaten, her gün gözden kaçan onlarca hayat ve ölüm var ki. Biraz gazete okuyan, biraz dergi takip eden insan anlar beni eminim… Neyse bir anda nereye gitti bu konu böyle… Aslında bir farkındalıkla aydınlandı bugün ruhum. Ve bundan bahsetmek istedim. Evet bugün kendime gerçek anlamda, karantina ya da zorunluluk gibi şeylerle değil de ben istediğim için vakit ayırdım. Ve beni mutlu eden şey bu işte… Bugün mutluydum ve yazı yazmak istemedim. Anlıyor musunuz? İnsan üzgünken daha çok yazı yazma ihtiyacı duyuyor.
Sahi, neden mutluluklarımızdan çok acılarımızı paylaşmak istiyoruz insanlarla… Sanki en başta bizim kendimize faydamız yokken yabancının iki lafı fayda sağlar mı bize? İnsan doğası, bu dediklerimi inkar edemeyiz. İnsan evladı mutluluklarını kendine saklayacak kadar bencil değil midir neticede? Bunu yaptıran da yine insan evladı değil midir? Arkadaştan kıskançlık duygusunu görünce, babasından babasızlık sezince, sevgiliden şüphe duyunca insan, ne yapsın? Sebepler de sonuçlar da yine bizleriz. Bu yüzden kafamda yarattığım dünyada yaşamayı çoğu kez bu dünyadan çok seviyorum. Ben ve kendim, benim için yeterli.