Bazı günler bomboş bakıyorum ekrana, saatlerce. Öyle ki ekran her kapandığında şöyle bir tuşa dokunuyorum o kadar. Bazı günler önümdeki sayfayla ve elimdeki kalemle geçiyor zaman. Öyle ki ertesi gün fark ediyorum kalemin kuruduğunu. Neden böyle, bilmiyorum. Hani sebepsiz bir sıkıntı olur ya, bırakmıyor yakamı. Bir kene gibi yapıştı bana ve kurtulmak imkansız. Kafamda onlarca düşünce sarmaş dolaş, gözümü kapadığımda değişen hiçbir şey yok. Ayağa her kalktığımda gözüm kararıyor. Kahvem bittikçe bir yenisini almak için doğruluyorum zaten yerimden, öylesine işsiz güçsüzüm. İşe yaramaz asılsız bir insan gibi hissediyorum kendimi. Bazı günler ise dünyayı değiştirebilecekmişim gibi uyanıyorum. Fakat akşam olduğunda ”Dünyanın neden değiştirilmeye ihtiyacı var?” diye soruyorum kendime. Günün sonunda yine aynı işe yaramaz oluyorum.
Bazı günler gelecekle biraz sohbet ediyoruz, kaygıyla doluyor her bir zerrem. Oflayıp, iç çekip duruyorum. Bazı günler geçmişle selamlaşıyoruz, hüzün ve buruk bir tebessüm sarıyor içimi. Oflayıp, iç çekip duruyorum. Öyle ya da böyle, geçmişte veyahut gelecekte, anımsadığım ya da hayal ettiğim ben; aynı kişiyim işte. Güne bir coşkuyla uyanıp bir önceki geceler gibi sıkıntıyla uyuyorum. Uyuyorum denebilir mi gerçi, tavanı izliyorum saatlerce. Odamın penceresiyle çok yakın bir sokak lambası var. Sarı odamın sabaha karşı sönen ışıkla aniden griye dönmesine şahit oluyorum. Bu benim gözlerimi tavandan alıp pencereye iliştiriyor. Sonra bir kahve, ikinci kahve, aynı yatağa girene kadar bitmek bilmeyen saatler. Bazı günler yıllar gibi, bazı günler sanki birkaç saatten ibaret. En son ne zaman günün bu denli hızlı bittiği bir mutluluk yaşadım, anımsayamıyorum. Benim günlerim çok uzun zamandan beri, yıllara denk oluyor. Bilmiyor, zaman geçmek; gün bitmek bilmiyor.
Bazı günler kafamı duvarlara vurmak istiyorum, içim enerji doluyor. Nasıl dışarı atacağımı bilemiyorum. Bazı günler öyle sakinim ki ölüden farksız. Bağırmaya dahi mecalim kalmıyor. Ah bu günler yok mu, nasıl da sıkıyorlar canımı! Nasıl kurtulacağım bundan, artık hiçbir şeyden zevk alamıyorum. Bir filmin henüz giriş müziğindeyken kapatıyorum ekranı. Kitabın ilk sayfasından başlıyor sözcükler birbirine girmeye. Kalem oraya buraya hevesle ilerlemiyor elimde, kağıtlar beyazlığından ödün vermiyor. Ben her şeyi kaybediyorum, elimde kalan yalnız ben olacağım. Ve bazı günler, her şeye sahipmişim gibi uyanıyorum. Bazı günler, kendimi bile kaybediyorum.
