Savaş denilince aklımıza genellikle iyi şeyler gelmez çünkü savaş ortamında insanlar kan ve gözyaşı dökmektedir, günümüzde herkes (belki de silah endüstrileri hariç) dünya üzerinde barışın hakim olmasını istemektedir. Ancak yapılan araştırmalara göre savaş alanından evine dönen askerler çoğu zaman savaşı özlemekte. Sizlere Afganistan’ın en şiddetli çatışmalarının yaşandığı Korengal Vadisi’den evine dönen bir ABD askeri ile bir sivil arasından geçen diyaloğu aktarmak istiyorum.
Sivil: “Beyefendi Afganistan’ı hiç özlüyor musunuz?”
Asker: “Hanımefendi inanın her şeyini özlüyorum.”
Size para ödeyerek sinemada bir savaş filmi izleyip izlemediğinizi sorsam cevabınız muhtemelen evet olacaktır. Biz siviller bile savaşa karşı olumlu duygular besleyebiliyorsak, savaşı bizzat yaşayan askerlerin savaşa sempati duymamasını nasıl bekleyebiliriz ?
Askerler savaşı neden özler? Sorusuna bir cevap vermek istiyorsak öncelikle askerlerin savaş alanında neler yaşadığını ve neler hissettiğini anlamamız gerekir. 30 kadar askerin beraber günlerce çatışmalara girdiğini düşünün. Bu askerler bir süre sonra silah arkadaşlarını her şeyden çok sevmeye başlayacak hatta grubun iyiliği için kendi canlarını feda edilebilir bulacaklardır. Bu ruh halindeki askerin daha sonra evine döndüğünü düşünün, artık yanında kendisi için canını feda edecek arkadaşları yoktur, kime güveneceğini bilemeyecektir. Arkadaşlık arzusu artık tatmin olmayacaktır ve böylece savaş ortamını özleyecektir.
Bir diğer önemli hususta adrenalin duygusudur. Düşünsenize Korengal Vadisi’nde her gün çatışmalara giriyorsunuz ve adrenalin seviyeniz her zaman çok yüksek. Sonra Kaliforniya’daki evinize dönüyorsunuz ve artık hayatınız, eviniz ve kışla arasındaki yoldan ibaret olmaya başlıyor. Ne kadar sıkıcı olduğunu bir düşünün.
Tabi bütün bunların yanına savaş alanının askerler üzerinde yarattığı psikolojik etkileri de eklemek gerektir.
Bütün bu yazıdan anladığınız gibi 25 yaşında savaşın parıltılı dünyasından çıkmış bir genci, sakin ve huzurlu hayatımıza alıştırmak göründüğü kadar basit değil. Ve o gencin savaşa duyduğu özlem çok doğal bir içgüdü.
